باران بهاری

سلام.

جای شما خالی، بیرون بارون میاد و من هم رادیو و تلویزیون و هر صدای دیگه ای که از اینترنت درمیاد رو خاموش کردم و پنجره رو هم باز کردم تا صدای بارون رو خوب بشنوم. و چه بویی داره... هر چی بارون شدیدتر باشه، صدای بیشتری هم داره و به من لذت بیشتری می ده. بارون های این فصل هم خدا رو شکر، شدید هستن.

این آب هم خلقت عجیبی است. دلم تنگ شده برای دریای شمال. یادمه بار اول که با دانشگاه رفتیم اردوی شمال، دیروقت رسیدیم به محل اقامت. گفتم حیفه که به خاطر دو سه ساعت خواب، طلوع خورشید رو نبینم. اولین و آخرین باری بود که کنار دریا بالا اومدن خورشید رو دیدم.

(بعد از اون بود که عکس خواب آلود من با حوله ی حموم روی سرم از روی بُرد شورای صنفی دانشکده سر درآورد!)

با این مقدمه، برسیم به حرف های خوبی که از پست های قبلی جا موندن.

خواستم بگم مهم تر از نتیجه ی انتخابات، موضع گیری های درست هستش. اما زیباتر از این، یک دوست مخالف گفت: انتخابات ها می گذرن، اما چیزی که می مونه، حرف های ماست.

یکی از بهترین صحبت های فرهنگی (کلاً غیر از برنامه های اقتصادی) که از جناح میرحسین دیدم، این مصاحبه ی همسر میرحسین هست. منظور من بیشتر بخش های آزادی جوانان و نقش زنان در جامعه بود. توجه کنین آدم هایی که دینشون رو خودشون با تحقیق انتخاب کرده باشن، زیاد نیستن. و اتفاقاً این جور آدم ها بهتر از بقیه، هم از دین دفاع می کنن و هم دین رو تفسیر می کنن.

به نظر من گفتن این حرف ها و جا انداختن فکر درست بین مردم، مهمتر از اینه که کی رئیس جمهور بشه. چرا؟ حتی می خوام یه قدم جلوتر برم و بگم: فرقی نمی کنه که رئیس جمهور دقیقاً از کدوم جناح سیاسی باشه، مهم اینه که صحبت هاش و تصمیماتش صحیح باشه. صحیح یعنی چی؟

اگر کل این ماجرا رو یه چرخه در نظر بگیریم، ابتدا باید تلقی مردم از اسلام اصلاح بشه و بعد شعارهای مسؤولان در جهت فکری مردم قرار بگیره. یعنی اون صحبت ها و تصمیمات صحیح رئیس جمهور که گفتم، صحتش باید توسط مردم تأیید بشه.

(البته تا وقتی که جناح اصولگرا از اقتصاددان، جمهوری خواه و آزادی خواه تقریباً خالی هستش، ترجیح می دم که به اصلاح طلب ها رأی بدم.)

آخر این بحث باز می رسه به ایجاد تحول فکری در مردم که خودش یه پست دیگه لازم داره.

ببخشید اگر صحبت هام تیکه تیکه بود، شب ِ دیگه، خسته ام.