بادها، ابر عبیرآمیز را... ابر، باران حاصلخیز را

این حقیقت است که از دل برود، هر آنکه از دیده رود

بادها، ابر عبیرآمیز را... ابر، باران حاصلخیز را

این حقیقت است که از دل برود، هر آنکه از دیده رود

شهادت


ما اومدیم میلاد فرخنده ی اختر تابناک آسمون، نقطه ی وصل روحانیت و بازار، حاج حسین ن. رو تبریک بگیم، دیدیم ای دل غافل، امسال تولد حاج آقا درست افتاده روی شهادت! به هر حال این هم از حکمت های خداست...

سلامتی علمای اسلام، صلوات!


دقیقاً پارسال همین موقع و به همین مناسبت نوشتم که معلوم نیست چرا یاهو تولد بعضی ها رو به من خبر می ده، اما بعضی ها رو نه. من شرمنده ی همه ی دوستان هستم که تولدها رو یادم میره. یعنی به خودم زحمت ندادم که یادداشت کنم، اینه که الآن هم هیچ تاریخی دستم نیست.


اینجا به عنوان یکی از سوژه های عقب افتاده نوشته "علت ازداواج نکردن"! اما یادم نیست قضیه اش چی بوده. ببخشید که مطلبی برای همچین موضوع جذابی ندارم.


ترم پیش که ارائه داشتم، فیلممون رو برداشتن. وقتی دانلود کردم، برام جالب بود اون تیریپ هایی که جلوی استاد اومدم. سه هفته دیگه دوباره ارائه دارم. ببینیم این دفعه چی می شه. خلاصه اگر فیلم ما هم دور و بر میدون انقلاب دراومد...!


من سرم شلوغه، شماها دیگه واسه چی حال آپ کردن ندارین؟!


فیس بوک


خبر فیس بوک پیچید همه جا. معروف شدین تو آمریکا و اروپا!


فیلم نیم ساعته ی موسوی رو دیدم. خیلی خوشم اومد. رضایی که فاجعه بود!

اما به خاطر این نظرسنجی ها هست که می گم دلتون رو به این یکی ها خوش نکنید. باید تا آخرین دقیقه تلاش کرد. جای ما خالی ِ!


بعداً اضافه شد:


اوه اوه، داشت اصل کار رو یادم می رفت!

بدینوسیله کسب نتایج درخشان در کنکور رو به مهندس امیرحسین تبریک می گیم و از همین جا اعلام میکنم که مهندس! تو با فوق یا بی فوق، مهندس مایی! بنده (و به خصوص حنان و بقیه!) کارگر و عمله ی شما هستیم!

بعدش، آآی مهنس! این دنده ی دوچرخه ی ما بهتر شد، اما باز هم گاهی گیر می کنه. روغنی که تو گفتی رو نخریدم! اصلاً حسش نبود که تا اون سر شهر برم دنبال یه قوطی روغن.


VLC


امروز داشتم فکر می کردم کاش به جای موسوی، رهنورد کاندیدا شده بود. جدی می گم ها! شورای نگهبان که از اولش هم یه تعارف زده بود خانم ها هم بیان، مشکلی نیست... خب کی بهتر از رهنورد!؟ تأیید نمی شد؟ آخه آدم حسابی ای از خانم ها ندیدم که رد شده باشه، اما اگه رهنورد اومده بود، شاید تأیید می شد. تازه شانس رأی آوردنش هم کم نیست:

اولاً کوبنده و هیجان انگیز سخنرانی می کنه. ثانیاً حمایت خانم ها رو هم جلب می کنه. ثالثاً بعضی (یه بعضی بسیار بزرگ) هستن که چیزی رأی میدن دیگه... بماند!


می گم تا بازار سفرهای استانی داغه، ما هم بریم! همه مشغولن...


به نظرم تعداد کاندیداها اگر بیشتر بود، بهتر می شد. رأی مردم پخش می شد و ایشالا می رفتیم دور دوم. حالا با چهار نفر کار سخت شده. تازه شانس آوردیم کروبی و موسوی اجماع نکردن. یادمه سال 80 به غیر از رئیس جمهور وقت، 9 نفر دیگه هم کاندیدا شده بودن (به تعبیر بهتر، 9 نفر برای زمین زدن خاتمی تأیید صلاحیت شده بودن)!


خبر برگزاری مناظره های دو به دو اونقدر هیجان انگیز بود که حتی بی بی سی انگلیسی هم صدوبیست بار در تمام بخش های خبری اعلام کرد. کاش تهران بودم و می دیدم. ایشالا شماها برام تعریف کنین.

اما خوبه که مناظره ی کروبی و موسوی رو به یه بهونه ای به هم بزنن. هر کدومشون که بهتر از اون یکی بحث کنه، گُل به خودی زده. چون رأی طرف بازنده کم می شه و قطعاً مقداری از این رأی ها نصیب دوستمون می شه. بنده به عنوان یه آدم هیچ کاره می گم که این مناظره یکی از همون پوست خربزه هاییست که خاتمی گفت...


کلاً تخریب رضایی هم وقت تلف کردن ِ. من که می گم ما باید از هر سه کاندیدا با جدیت حمایت کنیم، اگر واقعاً می خواهیم به هدف برسیم.

اما خب یه لینکی هست که از روز اعلام کاندیداتوری سردار، می خواستم به عنوان لینک طنز بذارم. این شما و این شعری برای ثبت نام آقا محسن.



ضمناً در راستای توصیه های تکنولوژیک، می خواستم VLC media player رو توصیه کنم. جدید نیست ها، پدر-مادر داره! از این متن بازهای خفن که از دنیای لینوکس اومده به ویندوز.

هر فرمتی رو براتون باز می کنه. stream هم می کنه که هنوز نمی دونم به چه درد کاربر خونگی می خوره. ولی خب باحاله که آدم در شبکه برای بقیه کاربرها موسیقی یا هر چیز دیگه ای پخش کنه. خلاصه ظرف ها رو هم می شوره، بچه رو هم عوض می کنه، ...

از اینجا مجانی دانلود کنین.


*با عرض پوزش، این قسمت فرداش اضافه شد:


فقط می خواستم بگم این پلیری که معرفی کردم، یه خاصیت جالب دیگه هم داره که من برای اولین بار در یک پلیر دیدم. این پلیر رو می شه بیشتر از یک بار اجرا کرد! یعنی اینکه بعدش می شه در هر پنجره ای که باز می شه، یه فایل جدید باز کرد. به این صورت می شه فایل را به صورت همزمان اجرا کرد.

جالب نیست؟


لینک هایی برای خنده


ساعت ۱۰ صبح ارائه داشتم. بد نبود. تنهایی از طرف گروه ارائه کردم، به امید اینکه خودم رو گوشه ی فکر استاد جا بندازم.

دوشنبه ظهر یه ارائه ی تنهایی دیگه دارم که البته زیاد خفن نیست.


کارهایی که تو پست قبلی گفتم، خوب پیش رفتن، غیر از پروژه ی اصلی که از یکشنبه تا حالا یک کلمه هم بهش اضافه نشده. دو شب اخیر کم خوابیدم و الآن هم دارم تو خواب می نویسم. خدا رو شکر فردا روز کارگر ِ و ما تعطیلیم.

در عوض قراره همه جا فردا شلوغ بشه و بزنن تو سر همدیگه. جالبه که اینجا راهپیمایی های خشن رو هم از قبل پیش بینی می کنن. اخبار بانک های برلین رو نشون می ده که امروز درها و شیشه هاشون رو با ورقه های آهن پوشوندن!


بحث راهپیمایی شد، یاد اون بابایی افتادم که تو تظاهرات لندن به مناسبت نشست گروه 20 کشته شد. پلیس استعمار پیر رو دیدین؟ اولش گفتن بر اساس کالبدشکافی یارو خودش افتاده مرده و به درگیری با پلیس ارتباطی نداره. بعدش که فیلم باتون خوردن ِ یارو دراومد، حرفشون رو عوض کردن، گفتن جنازه رو دوباره کالبدشکافی کردن و معلوم شده که ضربه ی باتون جداً کاری بوده و پلیس ضارب باید محاکمه بشه!

به امید روزی که فیلم های سال 78 هم مورد استناد قرار بگیرن...


بحث استناد شد، خواستم بگم اگه می خواین تغییر نام بدین، حالا وقتش ِ!

"می‌بینید که چگونه مردم [دنیا] شیفته ما شده‌اند و اسم ... [نام و نام خانوادگی دوستمون!] را روی کودکانشان می‌گذارند، هم‌چنین طبق آن‌چه اعلام شده 500 میلیون نفر پای رسانه‌ها صحبت‌های رییس‌جمهور ما را گوش کردند؛ به طوری که حتی رسانه‌های دشمن قادر به نمایش ندادن این مراسم نبودند. همه‌ی این‌ها به خاطر..."

انتهای متن رو خودم سانسور کردم، چون از خود خدا خجالت کشیدم! خودتون برین بخونین.


بحث مطالب خنده دار شد، یاد این افتادم. جالب بود که بعضی ها داستان رو باور کرده بودن!!


همون چیزهای پست قبلی


بله، چه اشکالی داره؟ ما که بخیل نیستیم، خب بچه های دبیرستان و حتی راهنمایی و دبستان و پیش دبستانی و آمادگی و پیش آمادگی و مهد و پیش مهد هم بیان رأی بدن. چه اشکالی داره.

تازه چند ساعت بود که کلام ما منعقد شده بود، لایحه ی پایین آوردن سن رأی دهنده ها دراومد. خداییش تا حالا دولتی عملگراتر از این ندیده بودم. روز قبلش از بالا بودن سن قانونی انتقاد می کنن و 24 ساعت بعد لایحه کاهش سن رو می نویسن.

کاش ما هم یکی مثل این داشتیم... (البته فقط و فقط در زمنیه ی سرعت عمل شبیه این)


فیلمی که در پست قبلی تعریف کردم، موجب بحث های جالبی شد که به نظر من زیاد هم به فیلم مربوط نبود. به هر حال با توجه به اینکه فیلمش خیلی معناگرا نبود و ارزش بحث کردن نداشت، این بحث ها باعث شد جذابیتش برای من بیشتر بشه.


از پلاگین octoshape برای فایرفاکس تون غافل نشین. بعضی از flash ها در اینترنت، بدون اون باز نمی شن.

البته من حتی با این هم نتونستم آهنگ بعضی وبلاگ ها رو باز کنم.


خاتمی رفت و راحت شد، اما قبل از انصراف دادن، این رو براش نوشتن که خیلی خوشم اومد. حرف های جدی و واقع بینانه.


انگار دو پست قبلی بود که گفتم کتابی رو از اینترنت خریدم و ارزون تر از کتابفروشی تموم شد. راستش قبلاً یه کتابفروشی وسط دانشگاه بود که قیمت هاش بدک نبود. مثلاً به طور متوسط یک درصد از بیرون ارزون تر بود، اما خب با این قیمت های بالای کتاب، یک درصد هم مبلغ زیادی میشه و می ارزید که ازش خرید کنیم.

این کتابفروشی اوائل سال میلادی جاری ورشکست شد و کتاب هاش رو حراج کرد، 50 درصد. اونقدر شلوغ شده بود که باید صبح زود از خواب بیدار می شدم تا صبح ِ اول ِ وقت بتونم واردش بشم. خلاصه دانشجوها غارتش کردن، من هم ایضاً. یه کتاب خریدم که مطمئن بودم بعداً احتیاج دارم. اما متأسفانه این ترم درس مربوطه رو نگرفتم. حالا هر روز چشمم بهش میفته و به خودم قول می دم که حتماً ترم بعدی جبران می کنم.


فقط گلشیفته


امشب دانشگاه بودم، فیلم گلشیفته رو اکران کردن. یعنی همون فیلم آمریکایی که به خاطرش از ایران عاصی شد و رفت. والا من نفهمیدم آقایونی که در ایران به این فیلم فحش می دن و به این بهانه از گلشیفته ایراد می گیرن (چیزهایی تو کیهان نوشتن که من هنوز هم وقتی یادش میفتم، خنده ام می گیره!) فیلم رو واقعاً دیدن یا نه. به نظر من آقایون به علت عدم تسلط به زبان غیرمادری (البته زبان مادری هم برای خیلی ها یک معضل ِ!)، متوجه دیالوگ ها نشدن. تا جایی هم که من یادم هست، سیاست ایران، دوری از تروریست ها بوده. به هر حال من چیزی ندیدم که علیه مسلمونا باشه.

شاید هم بعضی ها دوست داشتن نقش اول فیلم رو خودشون بازی کنن و...! در اون صورت هم متأسفانه نویسنده ی فیلمنامه اینطور نوشته بود: اون یارو خواست با گلشیفته دست بده، اما گلشیفته دست نداد!


در مورد ایران هم که حرفی نزد. انتهای فیلم یه جورهایی دستگاه امنیتی اردن رو خوب نشون داد. حالا ما دیگه اونو خبر نداریم. خب نمی تونیم هم توقع داشته باشیم که آمریکایی ها یه فیلمی بسازن که دولت ما رو به عرش ببره و بزنه تو سرِ اردن. منطقی نیست دیگه...



هشت سال پیش، ما هم برای اولین بار رأی دادیم و کلی هم ذوق کردیم که سن ِ مجاز رأی دادن رو آورده بودند پایین. اما خداییش مسخره است که بچه های مدرسه ای هم رأی بدن! خدا رو شکر، حالا سن رأی دادن رو دوباره برده اند بالا، یعنی از 18 سال می شه رأی داد. 46میلیون نفر مجاز به رأی دادن هستن، یعنی تقریباً 3 میلیون نفر کمتر از انتخابات تاریخی سال 84. البته کوچولو هایی که اون دفعه رأی دادن، این بار دیگه جدی جدی بزرگ شدن و باز هم می تونن رأی بدن، اما یه عده از واجدین دور قبلی، در این مدت به رحمت خدا رفتن و الآن دارن به ریش ما می خندن (شاید هم به حال ما گریه می کنن).



بعضی از سوژه هایی رو که یادداشت کردم، دارم می خونم، اما یادم نیست که باید در موردشون چی بنویسم...



آقا امان از تنهایی...!

(این میان برنامه بود)



داشتیم یکشنبه شب با دوستان چت می کردیم (و غیبت) گفتم ادای یکی دیگه از دوستان رو دربیارم که گهگاه یه عکسی می ذاره که آدم هیچی ازش نمی فهمه. حالا من هم این رو انتخاب کردم. یادتونه؟ من که یادم نیست، چون می دونم اون روز اونجا نبودم. دلیلش: نوشته بود برنامه مال معاونت فرهنگی ِ، من هم معاونت فرهنگی رو با یه چیز دیگه اشتباه گرفتم و برنامه رو تحریم کردم. یه پلی تکنیکی واقعی!

زیاد به عکس دقت نکنین، اونقدر کیفیتش خرابه که چیزی از توش درنمیاد. مال ِ 66 ماه پیش ِ!


دندان پزشکی


رفتم مطب دندون پزشکی. نگاه کرد دید قبلاً (تو ایران) تمام دندون هام پُر شده و دیگه کاری نیست که بکنه. واسه اینکه بیکار نمونه، یکی از دندون های پر شده رو دوباره خالی کرد و با یه ماده ی دیگه پر کرد. باعث شد به خاطر بی حسی چند ساعت گرسنگی بکشم، اما در عوض ظاهرش بهتر شد!


البته جدا از شوخی، این کارش لازم بود، چون ماده ی قبلی لَب پَر شده بود.



مدتی که زیر دست دکتر بودم، داشتم به دو تا مسأله فکر می کردم.

یکی اینکه دندون پزشک ها چه گناهی کردن که همه ی بیماراشون ازشون می ترسن و متنفرن؟ خب تقصیر اون ها که نیست، اون ها هم مثل بقیه ی پزشک ها، دارن ما رو درمان می کنن. فقط چون هر بار مجبور می شن از آمپول و دِرِل و ... استفاده کنن، طبیعتاً نمی تونن محبوب دل بچه ها و بزرگترها بشن.

دوم اینکه این کار چقدر سخته! فکر کن از صبح تا عصر گردنت رو باید خم کنی، اون هم واسه چی؟ نه واسه بوسیدن! نه! واسه اینکه تو دهن صد نفر رو تماشا کنی! یکی سیر خورده، یکی پیاز خورده، یکی (بچه) می ترسه و هی دهنش رو می بنده و زِر می زنه، یکی کلاً قیافه نداره که دکتر حداقل بتونه بهش نگاه کنه...

خدا اجرشون بده پزشک ها رو.


درس های اخلاقی


بازی همینه، برد و باخت داره. بایرن هم در فاصله ی پنج روز، دو بار لوله شد.

اما از اونجایی که می دونم از چند دقیقه پیش تا حالا جمع کثیری طرفدار بارسلونا شدن (مثل زمان جام ملت های اروپا که به حزب باد گفته بودین زِکی!!)، من هم کم نمیارم! چیه داداش؟ خدا رو شکر بایرن اونقدر سابقه قهرمانی داره که طرفداراش عقده ی برد نداشته باشن. ما با این چیزها رومون کم نمی شه.


اما جدا از بحث بایرن، این بارسلون عجب بازی تهاجمی ای می کنه. کاری می کنه که تماشاگر یک لحظه هم حوصله اش سَر نره. عجیبه. همه ی فکرم این بود که مربی چطوری اینها رو آموزش داده؟ دقیقاً کاری رو در زمین انجام می دن که تماشاگر فوتبال لذت ببره.

یه تیم هر چقدر هم خوب نتیجه بگیره، تا زمانی که سریع و تهاجمی بازی نکنه، کسی بهش علاقه مند نمی شه.

راستش این اولین بازی این فصل بارسلون (و حتی بایرن) بود که به طور کامل تماشا کردم. خبر نداشتم که این ها تو زمین چی کار می کنن. اما باید اعتراف کنم که همچین چیزی تا حالا ندیده بود.



درس دوم:

-ادب از که آموختی؟

-از بی ادبان!

به نظر من برای پیدا کردن راه درست زندگی، یک میان بُر خیلی عالی، توجه کردن به تجربیات ناموفق دیگران ِ. از مسائل کوچیک مثل خرید نوت بوک تا مسائل بزرگ و پیچیده مثل ازدواج، با این نسخه قابل حل ِ. باور کنید.

من، خودم این واقعیت رو با تمام وجود درک کردم که حالا دارم به شما هم توصیه می کنم.

البته جمع آوری این تجربیات به همین سادگی نیست. این اطلاعات به تدریج به دست میان. خانواده، دانشگاه، محل کار، سفر و... بهترین محل فراگرفتن این مسائل هستن.


به هر حال من فکر می کنم با همین روش، آدم بسیار موفقی خواهم شد!

حالا شما هم اگه می خواین از من عقب نیفتین...



راستی، پست قبلی هیچ توجهی رو جلب نکرد، آیا!؟ خودم کلی ذوق کرده بودم.


سیزده به در، با تأخیر


سلام.


من هم بالاخره موفق شدم دیروز جمعه، مصادف با 14ام فروردین ماه، سنت حسنه ی سیزده به در رو با تأخیر به جا بیارم و با تاخیر بیشتر، اون رو اعلام کنم. اتفاقاً جای شما خالی، هوای جمعه هم آفتابی بود، مردم با ما همراه شده بودن. ایناها.

انگار خیلی وقت بود عکس نذاشته بودم، قیافه ام کلاً عوض شده، ها؟! نشناختین.


با اجازه، می خوام باز هم از انفورماتیک بنویسم، اما این بار از سرگرمی های کامپیوتری.

تا حالا به بازی تِتریس دفت کرده اید؟ به نظر ساده میاد. اینجا هم می تونین راحت و مجانی بازی کنین (اتفاقاً خودم هم طرفدار وب افزار هستم، به جای نرم افزار).

این بازی سال 85 میلادی توسط یه برنامه نویس روس ابداع شده و تا چند سال بعد از اون، غرب و شرق داشتن سرش دعوا می کردند. گویا از عوامل سقوط شرکت معروف آتاری هم سرمایه گذاری در اون، و بعد سلب امتیازش بوده.


جداً پیشنهاد می کنم که یه مقدار فکر خودتون رو باهاش درگیر کنین. برای من لذت بخش بود. اما مهمتر از اون، سادگی این بازی، در عین هیجان انگیز بودنش هست. منظورم سادگی نوشتن این برنامه هستش. نوشتن اون، جزو سؤال های کلاسیک امتحانات برنامه نویسی حساب می شه.

اگر اهل برنامه نویسی هستید و از این بازی خوشتون اومد، سعی کنید برنامه اش رو بنویسید، تمرین خوبیه.


پیش بینی شیء گرا


انگار درست موقع نوشتن پست قبلی، جدی جدی دستور از بالا رسید و پیش بینی ما درست از آب دراومد.


ضمناً پیش بینی بعدی من، حضور مَمد مایلی هستش.

به اونی که به مناسبت رفتن دایی می خواست شام بده: نصف پولت رو هم بذار واسه رفتن ِ مایلی.


حالا که گرم شدم، اجازه بدین یه پیش بینی دیگه هم انجام بدم:

به این پیام های مهربانه ی اوباما و عشق و علاقه متقابل برای برقراری روابط توجه نکنین. بهتون قول می دم عادی سازی روابط در کوتاه مدت اتفاق نخواهد افتاد.


خب. بریم دنبال کار خودمون.

یکی از دوستان خیلی وقت پیش یه حمایت جدی از زبان برنامه نویسی جاوا کرده بود که من رو به فکر فرو برد. خودتون هم می تونین در این مورد تحقیق کنین، اینکه بالاخره کدوم زبان از بقیه بهتره.

جواب قطعی نمی شه پیدا کرد، چون هر کس معیارهای خودش رو برای کیفیت زبان داره. من این صفحه رو پیدا کردم که محبوبیت زبان ها رو بررسی کرده و خیلی های دیگه به این صفحه ارجاع داده اند. خب معلومه که محبوبیت با خوب بودن فرق داره، اما خب بالاخره برنامه نویس ها کله شون کار می کنه، و وقتی می گن از یه زبان خاص خوششون میاد، حتماً یه دلیلی داره...


حالا اگه اون لینک رو باز کردید، غیر از جدول وضعیت فعلی، به نمودار روند سال های اخیر هم توجه کنین. ببینید کدوم زبان ها هر سال توجه بیشتری به خودشون جلب می کنن (برعکس ِ جاوا).

این ها رو گفتم تا شما علاقه مندان برنامه نویسی رو تشویق کنم تا گاهی هم نگاهی به چپ و راست بندازید. خودِ من مدتی ِ که (شدیداً) با python آشنا شدم، جدیداً هم با #C.

python رو به این دلیل پیشنهاد می کنم، چون سینتکس ساده ای داره و یادگرفتنش هم خیلی ساده هست. کاش این رو در امیرکبیر جایگزین C و Pascal و Fortran بکنن.

#C رو در یک workshop یه کم یاد گرفتم. گرچه نمی شه یه زبون رو در چند ساعت یاد گرفت، اما این طور که معلومه، مایکروسافت سعی کرده و می کنه که زبان جاوا رو بهبود بده و اسمش رو گذاشته #C.

(انتقادات استثنائاً در مورد این پست پذیرفته می شود.)

صد البته هر دو زبان مذکور از برنامه نویسی شیء گرا پشتیبانی می کنن.


یه کلمه هم در مورد برنامه نویسی شیء گرا بگم. واقعیت اینه که هر روز یه فَنی به بازار میاد و فردا هم جانشینش. هیچ وقت فکر نکنین که یه چیزی نهایت علم هستش. مطمئناً روش های بهتر از شیء گرا هم ابداع خواهد شد...


من دارم از منبر میام پایین


هیچی


نوشتم، پاک شد. قسمت نبود.


عرضی نیست. تبریک عید هم باشه برای جمعه شب. یه عکس می ذارم که زیاد هم این پست خالی نمونه، یه شب بود که از کار برمی گشتم خونه.

انگار خیلی وقته اینجا عکس نذاشتم. یادم باشه دفعه ی بعد یه عکس از خودم بذارم، مگرنه قیافه ام یادتون می ره، خدای ناکرده!


(الآن قیافه ام عین برج ز... شده! آخه این هم شد شانس؟!)


فلفل نبین چه ریزه


با سلام.


باز دوباره دارم یه برنامه ی مستند نگاه می کنم. حتماً شما هم (در راستای خبررسانی ها مؤثر رسانه ملی) متوجه شدید که هفته ی گذشته چه اتفاقی در آلمان افتاده.

یه پسر 17 ساله صبح با یه اسلحه وارد مدرسه ی سابق خودش شده و هر کسی رو که دستش رسیده کشته! پلیس که رسیده، فرار کرده، یه عابر پیاده رو هم تو راه کشته، بعدش رفته تو یه نمایشگاه ماشین، مشتری بدبخت و کارمند بدبخت تری که داشته از ماشین ها تعریف می کرده رو هم کشته. همون جا هم خودش رو کشته یا کشتونده شده، حالا فرقی هم نمی کنه.

خداییش اگه اولش نمی گفتم تو آلمان اتفاق افتاده و می گفتم خودتون حدس بزنین، حتماً می گفتین در آمریکا اتفاق افتاده. خیلی کلاس داره ها! آدم احساس می کنه داره تو ناف ِ USA زندگی می کنه!

به هر حال موارد مشابه تو این کشورهای با کلاس زیاد پیش اومده.


نتیجه ای که می شه گرفت: بچه های دبیرستانی رو دست کم نگیرید! بچه موچه های فنچ دانشگاه رو هم همین طور.


اما جدی. شرایط روحی بچه هایی که این کشتارها رو انجام دادن، نقاط اشتراک مشخصی داره:

رابطه ی کم با هم سن و سال ها،

رابطه ی کم با اعضای خانواده،

سطح درسی ضعیف تا متوسط،

عضویت در کلوپ های آموزش تیراندازی،

شکست عشقی (خدا رو شکر این یکی ما رو در دبیرستان اذیت نمی کرد! خدایا، کی می شه ما از این ناحیه اذیت بشیم؟!)، و

اعتیاد به بازی های کامپیوتری خشن.


جدای از شوخی، این ها مسائل تربیتی ای هستن که همه باید یاد بگیریم. خدای ناکرده قراره ما هم یه روزی پدر و مادر و شاید هم معلم مدرسه و دانشگاه بشیم. حداقل آشنایی با مسائل نوجوانان برای همه ما ضروریه.


(الآن که برنامه ی تلویزیون داره تموم می شه و موارد مشابه سال های قبل رو مرور می کنه، می بینم ماشالا اروپا در این زمینه دست کمی از آمریکا نداره... دوستان، ما رو حلال کنید!)


شکست نفس


همون طور که همگی سریعاً متوجه شدین، عکس بالا رو برداشتم بالاخره. در راستای شکست نفس!


من که باورم نمی شه، یه عمری از لینوکس فرار کردم، حالا چطور با کله رفتم توش! واقعاً با کله!

تو این یه هفته چهار تا کتاب ریختن سرم، و همزمان همه فکر می کنن که من استاد این رشته هستم!


خدا رو شکر، سرگرمی سالم جهت گذراندن وقت در ترافیک پیدا شد: نسخه ی موبایل وبلاگ های بلاگ اسکای، که لابد مال من می شه این.


والا من هر چی سعی کردم امید رو به راه راست هدایت کنم، نشد. دیگه خودتون می دونید. من حتی از drag & drop هم استفاده کردم، اما نتیجه نداد.


نتیجه ی دو تا امتحان آخرم هنوز نیومده. اگر بیاد، بهتون خبر می دم. ولی قول می دم که این دو تا رو بد ندادم. ببینیم چی می شه.


ویکی پدیای آلمانی یه امکان جدید ارائه کرده، اونم اینکه خودش نسخه ی پی دی اف رو تولید می کنه و تحویل می ده. شکل نسخه ی پی دی اف هم هیچ ربطی به نسخه ی اچی تی ام ال نداره. کیفیت کارش خیلی عالیه.

پیشنهاد می کنم خودتون امتحان کنین. یه مدخل رو باز کنین و زبان Deutsch رو انتخاب کنین. بعدش دوباره سمت چپ صفحه دنبال لینک PDF-Version بگردین. یه صفحه ی دیگه باز میشه که درصد اتمام کار رو نشون میده، بعدش هم تموم میشه و می گه بفرمایین! به هر حال امتحان کنین قشنگه.


راستش من شب ها که میام خونه، بی نهایت خسته ام. اینم یه نمونه دیگه از پست های سرهم بندی بود. شرمنده دیگه. ایشالا فردا پس فردا سعی می کنم جبران کنم.


بعد از آخرین امتحان


در پست های قبلی فراموش کردم:

به همه ی کنکوری های عزیز خسته نباشید می گم و براشون آرزوی موفقیت می کنم. اما چون دانشگاه برای همه شون جا نداره، واسه همین واسه کنکوری خودمون بیشتر از بقیه آرزوی موفقیت می کنم!

از دوستانی هم که یه مدت جلوی خوشون رو گرفتن، اما آخرش نتونستن جلوی خودشون رو بگیرن، تشکر می کنم. منظورم آپ کردن بود، بی تربیت!

البته خود من هم چهارشنبه هفته پیش آپ می کردم، چون فکر کردم کنکوری ما پنجشنبه صبح فارغ می شه. اما نشد. بنابراین من هم زود آپ کردم. شاید هم چون کسی قبل از کنکور انتظار آپ نداشته، اون پست زیاد مورد توجه قرار نگرفت.


این از کنکور، که انشالا بحثش تمام شد.


خب من الآن (یعنی چند ساعت پیش) امتحانام تموم شد. یعنی پرونده ی این ترم رو بستیم. از چهار تا امتحان کتبی که دادم، نمره ی دو تاش اومده که خوب بود، امتحان امروز رو هم که خیلی خوب دادم. یعنی بعد از امتحان باورم نمی شد که تونستم تمام سؤالات رو جواب بدم. بقیه ی بروبچ یا فرصت نکرده بودن، یا بلد نبودن.


کار مفیدی که می شه در تعطیلات کرد، اینه که بشینیم و مثل بچه ی آدم سمینار ترم بعدی رو بنویسیم. اتفاقاً آخر ترم پیش هم درست در چنین شرایطی به حنانِ خودم گفتم که ببین، من 4 ماه وقت دارم، اما احتمالاً شب های آخر هم دارم خودم رو می کشم تا کار رو تموم کنم، از بس که تنبلم! و اتفاقاً همین هم شد! این دفعه هم 3 تا 4 ماه وقت دارم، اما بعیده که از این تعطیلات هم استفاده ای بکنم.


این عمر عجب سریع می گذره. انگار همین دیروز بود. حالا می گن 4 ماه بیشتر نمونده. بالاخره من کاندیدا بشم یا تو؟ یا هر دومون؟ زودتر تکلیف منو معلوم کنین!


اینجا اینقدر سوژه برای بلاگ نوشتم که نمی دونم اول کدوم رو بنویسم. الآن چون سروتهش از دستم در رفته، دارم مرور می کنم، اونایی که قضیه شون رو یادم رفته، پاک می کنم.


خداییش یه مدرک MBA می ارزه به 10 ملیون تومن؟ لابلای صفحات بهم ریخته و زشت سایت پلی تکنیک اونقدر گشتم تا بالاخره دوره ی MBA رو پیدا کردم: شهریه دوره.

از این بدتر هم اینه که آدم کلی خرج کنه بره کیش، واسه اینکه از شریف MBA بگیره؟

البته ممکنه بپرسین که تو که داری تو سر اینا می زنی، پیشنهاد دیگه ای داری؟ صادقانه بگم، نه!


راستش خیلی خسته ام. قدرت نوشتن هم ندارم. می خوام براتون یه سورپریز کنار صفحه اضافه کنم. البته امیدوارم دچار "مشترک گرامی، دسترسی بی دسترسی!" شدن ِ کل بلاگ نشه.


بعداً اضافه شد:

خب این سورپریز که جهت شادی روحتون اینجا سمت چپ صفحه زیر ساعت گذاشتم، با اینترنت اکسپلورر کار می کنه، اما نمی دونم چرا با فایرفاکس نه.

از مهندسان متعهد و متخصص کشور می خوام که یه نظری بدن.

ضمناً قرار نبود موقع باز شدن صفحه شروع کنه به خوندن، این دیگه انصافاً آزاردهنده است. فعلاً تا چند روز اجازه دارین به من فحش بدین، تا من یه راهی واسش پیدا کنم.


با سلام و صلوات


آخ که دلم تنگ شده واسه صدا و سیما. به جای سلام می گه:


با سلام و صلوات و... (شروع یک دکلمه ی بی سروته، با لحنی که قراره بیننده رو به زور به فضای روحانی ببره! خدا بیامرز پدربزرگم، همیشه موقع دکلمه خوندن زن ها، رادیوش رو خاموش می کرد) ... بعد از ظهر آدینه تان به خیر و شادی ...

امروز این قسمت شبکه اول، قبل از پخش فیلم سینمایی رو از دست دادین، چون حتماً داشتین بازی استقلال و پرسپولیس رو تماشا می کردین.

می گم، طلا! شانس استقلال هم مثل شانس (...) ِ ها! نه؟


طبق معمول بعد از ظهرهای جمعه الآن نشسته ام پشت کامپیوتر، یاهومسنجر، اسکایپ و جی تالک (همون که چپوندن توی جیمیل) رو باز کردم و از سر جام هم تکون نمی خورم، چون اگر داش حسین در زمانی که از قبل تعیین نشده و از راهی که اون هم قبلاً تعیین نشده، اراده کنه که با من چت کنه، و خدای ناکرده در اون لحظه من حاضر نباشم، سرنوشت سختی در انتظارم خواهد بود! وای از غُرغُر داش حسین!

اینه که الآن با ترس و لرز اینجا منتظر نشسته ام و مفیدترین کار، همین آپ کردنه.


امروز صبح امتحان مالیات داشتم. این درس تقریباً فقط شامل مسائل ریاضی و نتیجه گیری از اونها هستش. واسه همین از اولش فکر می کردم این بهترین موقعیت برای گرفتن نمره ی خوبه، چون دیگه احتیاجی به خوندن و نوشتن آلمانی نداره.

اما چشمتون روز بد نبینه! همون مسأله ی اول امتحان، به جای اینکه فرمول رو مثل همیشه به صورت ریاضی بنویسه، توضیح داده بود. یعنی باید خودمون فرمول رو از روی متن می فهمیدیم. سخت هم نبود، اما من یه کلمه رو بلد نبودم! استاد هم خودش نیومده بود، دانشجوهای دکتری رو فرستاده بود، اون ها هم جواب منو نمی دادن. آخرش یه جرقه زد و منظور سؤال رو فهمیدم، اما فکر کن اگه تا آخرش نمی فهمیدم، کل مسأله رو از دست می دادم.

پیش خودم گفتم آخرش همون جایی به مشکل خوردم که قرار بود اصلاً نگرانش نباشم...

به هر حال تو این درس هم بعیده نمره ی ممتازی بگیرم، اونقدر هم که فکر می کردم، هلو برو تو گلو نبود! پیشنهاد نمی کنم.

حالا مثلاً چی می شد اگه اون دانشجوی دکتری جوابم رو می داد؟! جواب سؤال که لو نمی رفت، صورت سؤال لو می رفت! تازه مطمئنم اگه خود استاد اونجا بود، جوابم رو می داد. اتفاقاً این استاده اونقدر با دانشجوهای خارجی خوب "تا" می کنه که مسؤول بخش تبادل های دانشجویی دانشکده هم شده.


امتحان دوشنبه رو بد ندادم. با اینکه خیلی ازش می ترسیدم، اما خودم بعد از جلسه ی امتحان راضی بودم.

حالا فقط یه امتحان دیگه مونده.


آه، راستی، من و دو سه تا آدم نصفه و نیمه به بهانه ی کنکور ارشد رفتیم مرخصی، اما دیگه شماها چرا اینقدر کم آپ می کنین؟ تهران چه خبره که شماها اینقدر سرتون شلوغ شده؟ اگه این همه کار و سرگرمی مفید پیدا می شه، خب ما رو هم خبر کنین دیگه...


به سلامتی از این هفته سفرهای استانی اوباما هم شروع شد!

همه جا هم مردم یه درخواست دارن: مشکل بیکاری را در این شهر حل کنید! دلم برای اوباما می سوزه. دوست داشتم تو شرایط بهتری رئیس جمهور می شد. حالا که برای اولین بار یه سیاه پوست رئیس جمهور دنیا شده، کاش بحران مالی و جنگ در افغانستان و عراق نبودن.

این بسته اقتصادی هم که ظاهراً بیشترین تأثیرش، تأثیر روانی هستش. برنامه ای که هزینه اش دو برابر مقدار فعلی کسری بودجه باشه، معلوم نیست چطور قراره تأمین بشه و اصولاً چند سال پس دادن بدهی های حاصل از اون طول می کشه؟ یه کارشناس اقتصادی در تلویزیون می گفت که از الآن حداقل یک سال طول می کشه تا این برنامه فقط تأمین بودجه بشه، یعنی که حالاحالاها طول می کشه تا اثر خودش رو نشون بده.

جنگ عراق رو شاید بتونه 8 سال دیگه تموم کنه و قبل از انتخاب جانشین خودش، سربازها رو برگردونه، برای تبلیغات انتخاباتی هم خوبه،  اما این جور که من از گزارش ها و اخبار تلویزیون می فهمم، جنگ افغانستان تازه داره شروع می شه.

کاش هشت سال پیش میومد.


می گم راسته که اگه یه سال زمستون خیلی سرد باشه، سال بعدش دیگه زیاد سرد نمی شه، و برعکس؟! من پارسال برف ندیدم، اما امسال می تونم بگم تقریباً دوشب در میون برف میاد.

الآن دمای تهران رو نگاه می کنم، 14درجه گرمتر از اینجاست. تقریباً هر روز هم همین طوره. اما در عوض پارسال عجب سرمایی داشتین! چه برفی! خوش به حالتون بود...


اتمام مرخصی


ای بابا! چقدر زود گذشت. فکر کردم به بهانه ی کنکور می تونم به درس های خودم برسم، اما راستش هنوز امتحانام تموم نشده.


در راستای حفظ حقوق مشتریان که همانا تاج سر ما می باشند، و در راستای اطلاع رسانی به مردم همیشه در پشت صحنه، و در راستای کَنده شدن ترمز قطار رابطه با آمریکا (!) و در آستانه ی فرارسیدن کنکور سراسری تحصیلات تکمیلی و عرض خسته نباشید، ضمن تشکر از خوانندگانی که در این مدت با تماس های بی شمار و تقاضاهای مکرر خود (که گاه باعث مختل شدن شبکه ی تلفن منطقه می شد) خواستار ادامه ی این سریال شدند، به استحضار می رساند که با نوشتن یکی مونده به آخرین امتحان در صبح جمعه ی پیش رو، شاهد ازسرگیری پخش سریال از شب ِ بَلِنتاین خواهیم بود.


توصیه ی دقیقه ی آخر برای کنکوری ها:

شنیدین می گن "یک لحظه تفکر بهتر از هفتاد سال عبادت ِ"؟ خب اینم همونه دیگه: یک لحظه توقف مقابل پایگاه مقاومت ِ مسجد سر ِ کوچه، بهتر از 5 ماه درس خواندن ِ!!

حالا خود دانید...


یخبندان


سلام بر دوستان. به گرمای وجود شما نیازمندیم!


باورتون نمی شه: من یک ساعت پیش در سرمای منفی شانزده درجه از دانشگاه اومدم خونه! -16!! منفی! شونزده!! خدا رو شکر که زنده موندم. به قول طلا اگه این سرما رو رد کردی، یه پیام بده که بدونیم زنده ای...

سردترین شب همین امشبه. این که رد بشه، کم کم گرم تر می شه، ایشالا قراره دوشنبه ظهر در گرمترین ساعت دوباره به صفر برسیم که مایه ی بسی خوشحالی ست. اما این برف و یخی که من می بینم، و این سرمایی که امسال سر ِ ما اومده، احتمالاً تا آخر آوریل کنار خیابون ها می مونه. اصلاً از این ماه مارچ و آوریل خاطره ی خوشی ندارم. پارسال مرتب تو قطار هانوفر و بعدش هم گوتنیگن بودم و هر بار سگ لرز زدن بعد از پیاده شدن از قطار!


در راستای مباحث پست قبلی، چریک عزیز پست زیبایی نوشتن که فصل الخطاب است و حجت تمام بر ما! ما کی باشیم که بخوایم تحلیل مسائل خاورمیانه بکنیم. الحق که چریک پدر ما بوده در پلی تکنیک.


وقتی گزارش های تلویزیون رو از برف و سرمای سراسری نگاه می کردم، گزارشگری می گفت ترافیک صبحگاهی سبک تر از روزهای معمولی بوده، چون راننده ها در این شرایط ترجیح می دن از وسیله ی عمومی استفاده کنن تا وسیله شخصی شون تو برف گیر نکنه و یا به علت لغزندگی تصادف نکنن.

قربون تهران خودمون برم که تا یه نمه نعمت می باره، حالت بعد از شنیدن آژیر حمله هوایی به خودش می گیره!


قبل از اینکه این بلاگ راه بیفته، سالیان درازی بود که هر سال یه تقویم خوشگل و خوش اندازه پیدا می کردم و خاطراتم رو توش می نوشتم. سررسیدهای سال های قبل رو یه جایی تهران قایم کردم، اما آخریش رو چند روز پیش اتفاقی دیدم... حالی کردم باهاش! چقدر بی سانسور و خوب نوشته بودم. چیزهایی نوشته بودم که مطمئن بودم هیچ احدی نخواهد خواند. یهو دلم خواست که اینجا رو تعطیل کنم و برگردم به همون دوران کاغذ و قلم. نمی دونین چقدر زیبا بود.

به خصوص که حالا بهانه ی تعطیلی موقت هم دستم اومده و فقط منتظر جواب دوستانم هستم...


به نظر شما وقتی در سایت یه دانشکده هنوز نام استادی که یه سال پیش فوت شده، به عنوان دانشیار به اضافه ی سوابق و تألیفات و... به چشم می خوره، چه کار باید کرد؟ من که می گم سایت دانشکده که هیچ، سایت دانشگاه که هیچ، خود ِ دانشگاه رو باید تعطیل کرد!


بنتون رو ول کن، اصل کار رو بچسب!


سلام.


امروز روز اول عید این خارجی هاست، که خب به ما چه؟! عیدشون مبارک.

دیشب هم نشستیم تو خونه و فقط نور آتیش بازی ها رو دیدیم. یاد چهارشنبه سوری های تهران افتادم که بهتر بود از خونه خارج نشیم. یه بار هم داشتم بعد از ظهر از دانشگاه برمی گشتم خونه که روی درب قفل شده ی یکی از واحدهای دانشگاه آزاد نزدیک تقاطع فلسطین و انقلاب (اونجاها واحد دانشگاه آزاد زیاده) یه کاغذ چسبونده بودن تقریباً با همین جمله بندی:

برای حفظ سلامتی دانشجویان در آخرین سه شنبه ی سال، کلاس های بعد از ظهر تعطیل می باشد!

لحظه ی سال تحویل هم داشتم آش می خوردم! (گفتم که شب ها گرسنه ام میشه) اما با توجه به مشاهداتم از پارسال، مطمئنم که اکثر قریب به اتفاق مردم تو خیابون ها و پارک ها و دور دریاچه داشتن بالا و پایین می پریدن و همزمان با آش خوردن ِ من داشتن شیشه ها رو به هم می زدن و قاه قاه با اون صداهای بلند و کلفتشون می خندیدن، و بوی تندش از بغل هر کس که رد بشی به مشامت می رسه.


یه فایل کوچیک نوت پَد دارم که سوژه هایی رو که در طول روز برای نوشتن به فکرم می رسه سریع توش می نویسم. راستش یه موقع هایی بود که همیشه سوژه کم داشتم. بعدش کم کم خوب شد، تا جایی که خوانندگان محترم از طولانی شدن پست ها گله می کردن. جدیداً این فایل داره لبریز می شه. اونقدر پر شده که گاهی یادم می ره فلان موضوع که نوشتم، دقیقاً چی راجع بهش می خواستم بگم. من هم که نمی خوام بیشتر از این صرف بلاگ بازی کنم. بعضی سوژه ها هم مناسبت دارن که باید بهشون اولویت داد، مثلاً:


خطاب به برخی هم دانشگاهی های سابق خودم: پوشاک بنتون متعلق به خانواده ی ایتالیایی بنتون هستش. الآن یادم افتاد که یه دوست ایتالیایی هم تقریباً یک سال پیش به من همین حرف رو زد. از یهودی بودن این خانواده هم خبر نداریم، به فرض هم که یهودی باشن ربطی به اسرائیل نداره. حالا دیگه خود دانید... بهتره به جای تمرکز روی فروشگاه لباس، به بحث اصلی این پست توجه کنین:


این روزها بحثش داغه. خیلی وقت پیش ها هم یه پست در مورد ساکن شدن یهودیان در خاک تشکیلات خودگردان فلسطین (حداقل در مرزهای مورد توافق دو طرف) نوشتم. گفتم که پلیس اسرائیل طبق تعهداتی که برای رسیدن به صلح داده، مشغول خالی کردن این جور شهرک ها بود. دو هفته پیش هم 25000 هزار پلیس سازماندهی شدن و دوباره همین برنامه رو ادامه دادن. من متوجه نشدم این کار دقیقاً کی تموم می شه. اما می خواستم یه مطلب دیگه رو بگم.

معمولاً همه از نفوذ و قدرت سیاسی بسیار زیاد اسرائیل صحبت می کنن. درسته، من هم این رو به چشم می بینم: خانم مرکل همزمان با آغاز حمله هوایی به غزه صریحاً گفت که ما در این جنگ از اسرائیل حمایت می کنیم. آمریکا، اروپا، روسیه و حتی کشورهای عربی به صورت مستقیم و غیرمستقیم دارن از اسرائیل حمایت می کنن. پس این نفوذ سیاسی واقعاً وجود داره و مؤثره.

اما آیا جنگ با اسرائیل به (معنای نظامی و نه اقتصادی و سیاسی) غیرممکنه؟ اولین چیزی که برای جنگ لازمه، سربازه. اسرائیل چند تا سرباز داره؟ اصلاً چقدر جمعیت داره؟ با یه جستجوی کوتاه پیدا کردم: 7 ملیون و سیصد هزار نفر، یعنی یک دهم جمعیت ایران. 76درصدشون یهودی هستن، و اگر فرض کنیم فقط یهودی ها حاضرن به خاطر حفظ یک حکومت یهودی بجنگن، بیش از 5 ملیون نفر باقی می مونه. متأسفانه هرم جمعیتی اسرائیل رو ندیدم، اما همین رشد جمعیت 2.4 درصدی نشون می ده که احتمالاً تعداد زیادی کودک و نوجوان در این کشور زندگی می کنن. ضمناً امید به زندگی در اونجا به طور متوسط 80 سال هست که این هم نشون می ده جمعیت سالخورده ها باید زیاد باشه. حالا زن ها و بچه ها و سالخورده ها رو از اون پنج و نیم ملیون کم کنیم، چند تا سرباز باقی می مونه؟ اصلاً آیا همین تعداد باقی مانده حاضرن برای کشورشون جون بدن؟ مثلاً مهاجری که چند ساله به اونجا مهاجرت کرده، اونقدر علاقه به اون خاک داره که جونش رو فدا کنه؟ کسی که به امید زندگی بهتر، از یه گوشه دنیا خودشو رسونده، آیا موقع جنگ دوباره مهاجرت نمی کنه؟ به فرض محال اگر همه ی یهودیان دنیا هم بسیج بشن، چند تا سرباز واقعی از بین 9ملیون یهودی خارج از اسرائیل می شه جمع کرد؟ خیالتون از بسیج شدن ارتش های اروپایی هم راحت باشه، من جوون های اینجا رو می شناسم. اوباما هم بعیده جبهه ی سوم جنگ رو برای آمریکا باز کنه.

اینا رو گفتم که فقط ضعف نیروی انسانی اسرائیل رو نشون بدم. بمب قوی و تکنولوژی پیشرفته هم در جای خودش محترم(!) اما نمونه ی خوبش رو در دو طرف ایران خودمون می بینیم: نیروهای ناتو و آمریکا با بیشترین تعداد سرباز ممکن و با بالاترین فناوری ها، باز هم امیدی به پایان جنگ ندارن.

به هر حال موضع من اینه که اسرائیل ضعیفه، حداقل ضعیف تر از اون چیزی که همه فکر می کنن. تازه وارد بحث قدرت اقتصادی و مجموع تولید ناخالص داخلی و... نشدم. به نظرم تا همین جا کافیه.


سبزی پلو


الآن ساعت 12:30 شب ِ. باز هم جای شما خالی، رفتم از یخچال یه کاسه سبزی پلو و کوکوسبزی پیدا کردم و دارم خدمتش می رسم...

آخه من هر چی می گم یه وعده غذا در روز برام کمه، گوش نمی کنن.


تو خجالت نمی کشی که هنوز هم دوشنبه شب ها 90 نگاه می کنی؟! یه بار هم آدم می خواد دیروقت زنگ بزنه که طرف از خواب بپره، اونوقت شاد و شنگول گوشی رو برمی داره میگه دارم نود نگاه می کنم...!


در مورد غذاهایی که عکسشون رو گذاشته بودم قبلاً، دو تا از دوستان مشفق تماس گرفتن و گفتن که کمتر روغن بریز، بیشتر عمر کنی! راست می گین، حسابش از دستم در رفته بود، اما روغنش قرار بود بی کلسترول باشه، امیدوارم تولید کننده اش دروغ نگفته باشه.


لایحه ی جرایم اینترنتی که تحویل مجلس شده، می تونه تقریباً هر نوشته ای در اینترنت (و به خصوص وبلاگ ها) رو مشمول مجازات کیفری بین پنج تا پانزده سال زندان بکنه. امیدوارم زودتر تصویب بشه تا ما هم دست از این بازی ها برداریم و بشینیم سر درس و زندگیمون.


هر از گاهی دو تا میل برای یادآوری تولد دوستانم از یاهو دریافت می کنم. مشکل اینجاست که نمی دونم یاهو دقیقاً کدوم افراد رو خبر داره و اصولاً از کجا خبر داره. ضمناً تولد بعضی رو هم که لازم دارم، بهم خبر نمی ده. ما که آخرش نفهمیدیم.

اینا رو گفتم که بگم تولد حامد ه. (من کِی گفتم حامد ح.؟!) مبارک! حامدآقا، ایشالا صد و بیست سال زنده باشی(شاید تو این صد و بیست سال بالاخره ما بتونیم شیرینی عروسیت رو بگیریم! اصلاً چرا تابستون به من شیرینی ندادی؟!).


از امروز استراحت تموم شد و شروع کردم به درس خوندن. به خدا راست می گم! این آپ و این سبزی پلو هم مال زنگ تفریح بود. پس فعلاً خداحافظ.


کریسمس مبارک


سلام.


به سلامتی بالاخره بعد از دو ماه و نیم دیروز تشریف آوردیم خدمت والدین و دلی از عزای غذای ایرونی درآوردیم. جاتون خالی چه کیفی دارم می کنم... خسته شدم از بس خودمو با آشغال-پاشغال سیر کردم.


البته ناشکری هم نباشه، غذاهای تهیه شده از سبزیجات باعث سلامتی و طول عمر می شن که باید به خاطر فراهم ساختن این توفیق اجباری از دانشگاه متشکر باشم.

تازه یکشنبه شب هم به طور کاملاً اتفاقی نون ایرانی گیرم اومد، باز هم جای شما خالی، کیفی کردیم... اتفاقاً بنا به اخلاق شاطرهای وطنی، دور نون رو حسابی خمیر کرده بودن که حتماً دور ریخته بشه، اما از بس خوش طعم بود و خوشبو (شاید هم از ذوق)، تا آخرین ذره اش رو خوردم.


(اتفاقاً همین الآن رادیو جوان داره می خونه: ای سرزمین بیکران، ای یادگار عاشقان، ای خفته در میان تو... هزاران شهید بی گناه...

اینو کی خونده؟ خیلی خیلی قشنگه.)


با اینکه دانشگاه برای دو هفته تعطیل شده، اما کتابخونه ی دانشکده دوشنبه و سه شنبه هم باز بود، واسه همین وایسادم تا آخرین لحظه نهایت استفاده رو بکنم (بالاخره پولشو دادیم!)، به طوری که سه شنبه شب به عنوان آخرین دانشجوی کوشا، کتابخونه، دانشکده و دانشگاه رو ترک کردم. این رو هم به عنوان مدرک تهیه کردم، البته قبل از رفتن همه (چیه؟ خب فاصله ی شرعی هم رعایت شده، دیگه به چی می خوای گیر بدی؟).


بعد از پیدا شدن غلط املایی در محدوده ی مسؤولیت بنده، سعی کردم  هر بار چند تا کلمه ی مشکل استفاده کنم تا اثبات کنم که هنوزه زبون مادری سر جاشه. روی هر کدوم هم که شما دست بذارین، حاضرم شرط ببندم.


امشب زیاد سرتون رو درد نمیارم، می خوام زودتر برم به استراحتم برسم. بسی درس در پس ِ این استراحت کوتاه بر سر ما خراب خواهد شد!


یلداتون مبارک!


سلام بر دوستان.


پس از پست سانسوری (یعنی سانسور شده) و پر از غُرغُر قبلی، حالا یه پست ِ کمی شادتر داریم.


اول اینکه امیدوارم شب چله به همگی خوش گذشته باشه.

شب رفتم خرید کنم، هندونه که هیچ، حتی پرتقال هم گیرم نیومد. الآن یادم افتاد که یه کم پسته تو خونه دارم، همون هایی که بست فرندم (با اون برادرهاش!) چشمش دنبالش بود و آخرش هم نیومد بخوره. گذاشتم کنار دستم که حداقل امشب یه فرقی با شب های دیگه داشته باشه.

تو خیابون اتفاقی یه گروه ایرانی رو دیدم که احتمالاً داشتن می رفتن مهمونی. به این روزگار خندیدم که عجیب امسال ما رو تنها کرد. امروز که حتی یه چت خشک و خالی هم نداشتم.

پس حداقل شماها به من حق بدین که وقتی میام تهران، حتی از شب ها هم نهایت استفاده رو بکنم...

عوضش به مناسبت یلدا، طولانی ترین خواب این ترم رو کردم. به کوری چشم استادهایی که نعمت خواب رو از دانشجوهاشون می گیرن!


دوم اینکه در راستای تموم شدن تعطیلات شما، تعطیلات من شروع شد. البته اولین هفته بعد از تعطیلات باید سمینار بدم. با این حال دلم رو خوش می کنم که چند روز دیگه می رم پیش خانواده و حداقل یه کم غذای درست و حسابی می خورم.


سوم اینکه پاییز تموم شد. جوجه هام رو دارم می شمرم. ببخشید، شما می دونین دقیقاً چی رو باید بشمرم؟


چهارم اینکه بالاخره امشب میانگین تعداد صفحات مرور کرده در شش ماه اخیر رو تونستم به زیر 200 صفحه در روز برسونم! این یعنی خیلی خودداری. عارف می خواد که به کامپیوتر متصل به این اینترنت بگه نه!

احتمالاً همتون دارین پیش خودتون فکر می کنین که 200 صفحه خیلی زیاده و شما حتماً روزانه خیلی کمتر از اینها از اینترنت استفاده می کنین. به خصوص از دوستانی که از دی اس ال استفاده می کنن، خواهش می کنم همین الآن FoxyMeter رو به فایرفاکسشون اضافه کنن. خواهید دید که چطور رکوردهای من رو درمی نوردید!


به به، وارد مسائل فنی شدیم. یک سؤال: چرا فایرفاکس من اینقدر از فضای رَم رو اشغال می کنه؟ مثلاً همین الآن که نگاه کردم، 326مگابایت جا گرفته، در حالی که وقتی اکسپلورر یا کروم رو باز می کنم، کمتر از 20مگابایت نشون میده. عجیبه، این برنامه اینقدر سنگینه. کسی می دونه چرا؟


گاهی اونقدر غرق مطالعه وقایع و اسناد تاریخی می شم که گذشت ساعت ها رو فراموش می کنم. به خصوص این روزها که می خوام به بهانه ی تعطیلات به خودم استراحت بدم. استراحت هم یعنی مطالعه ی هر چیزی که مربوط به امتحان نباشه! یعنی فاصله گرفتن از درس.

اما تاریخ چیز دیگه ایه. شاید تقصیر بابام بود که پنجم دبستان مجموعه ی 14جلدی محمود حکیم زاده (شدیداً امیدوارم که اسم نویسنده رو درست نوشته باشم!) رو برام خرید. یادمه هر چی خوندم، تموم نشد! اما شیرین بود. یادمه بعضی از قسمت هاش رو دو بار خوندم.

بعدش، آقای مقدم، معلم تاریخ دبیرستان. عجیب بود، تاریخ دان بود. چند تا مثل اون تو ایران داریم؟ فکر کنم سر کلاس تنها کسی که علاقه داشت و گوش می کرد، خودم بودم. چرا بقیه گوش نمی کردن؟ چون تاریخ جزو دروس کنکور نبود، همین. اما تاریخ درس بود.

تاریخ همیشه درسه. این روزها هم که مطالعه می کنم، گاهی دچار انبساط رگ سیدی و بالا-پایین شدن ضربان می شم، اما باز به خودم دلداری می دم که بخون و یاد بگیر، عصبانی شدن فایده نداره.


در راستای اینکه هر روز یه نابغه ی جدید در ایران ظهور می کنه و دیگه گذشته از مدارک دکتری، مدارک دیپلم دبیرستان خودمون هم در آستانه ی بی اعتباری قرار گرفتن، لینک استادان علیه تقلب رو اضافه کردم به لینکدونی (که یک ساله که تکون نخورده!) تا مشت محکمی بر دهان دشمنان این ملت باشد!


Nikolausparty!


سلام دوستان.


فردا شب به مناسبت نزدیک شدن به اعیاد پیش رو(!)، محفل اُنسی با حضور اقشار مختلف دانشجویان همیشه حاضر در صحنه و پشت صحنه برگزار خواهد شد. بدین منظور بنده امروز تا آخرین لحظات ترک دانشگاه شاهد ورود 4 کامیون بزرگ Warsteiner به صحن دانشگاه بودم. اینو گفتم که اگر روز قیامت این غربی های پدرسوخته گفتن ما اون شب نخوردیم، و بنده هم به خاطر منافع شخصی و گروهی سکوت کردم، شماها شهادت بدین تا اینها به سزای اعمالشون برسن!


دیشب برای اولین بار آدرس اینجا رو به بِست فِرِندم دادم (این لغت بست فرند رو از برخی وبلاگ های معلوم الحال و غربزده عاریه گرفتم!). نمی دونم چرا قبلاً بهش نگفته بودم. البته حیف شد، کاش یه کم پشت سرش غیبت می کردیم، بعدش که دلمون خنک شد، آدرس رو می دادیم.


یه آقایی به اسم دکتر قنادیان از Mercer University آمریکا، در مقاله ای در ابتدای سال 2001، پیش بینی های اقتصادی جالبی کردن که خیلی نزدیک به شرایط فعلیه. حتی از صندوق هایی اسم برده که همین روزها همه جا بحثشون هست و به عنوان عامل ورشکستگی خیلی از بانک ها و صندوق ها شناخته می شن. تو اون مقاله گفته که باید روی کار اینها نظارت دولتی صورت بگیره، مگرنه ما رو سمت بحران مالی بزرگی پیش می برن.

تا حالا چند تا پیش بینی بحران مالی پیدا کرده بودم، اما این یکی از همه قدیمی تر بود، حتی قبل از حملات 11 سپتامبر نوشته شده.


خوشحالم که بحث کاهش ارزش یورو که در چند پست پیش نوشته بودم، حالا در بالاترین سطح کشور مطرح میشه. و البته خوشحالم که معلوم شد اگر ارزش دارایی های یک کشور کم بشه، به نغع مردم هستش!!

والا منم همینو می گم، پول چیه؟ چرک کف دست...


یه هفته می شه که دارم فکر می کنم یکی از درس هام رو حذف بکنم یا نه. احتمالاً اگر به جای این همه فکر کردن، همون درس رو می خوندم، الآن واسه امتحانش هم آماده شده بود.

اما جدی اعصابم رو خرد کرده. احتیاج به یه مشاور خوب دارم، اما همه به جای نظر دادن، همون توصیه نامه ها و قوانین دانشکده رو برام تکرار می کنن.


به علت شکایات رسیده، سعی می کنم طولانی ننویسم.


اینم از راهپیمایی بروبچ با صفای چپ. زنده باد پرچم سرخ! ترسیدم برم جلوتر عکس بگیرم. گفتم حالا دعوا می شه، بعداً می گن با دخالت عوامل لباس شخصی و جاسوس های بیگانه، تجمع آرام دانشجویان به خشونت کشیده شد...


اگر گاهی خلاصه و سربسته اشاره می کنم، ببخشید دیگه. اما انتظار من هم اینه که شما اونقدر با دنیای دور و برتون آشنا باشین که هر اشاره ای کافی باشه.


---------------------------------------------


چند دقیقه بعد:


فرا رسیدن 16 آذر، بر همه ی دانشجویان و دانشجو-دوستان مبارک باد!


بعد از 10روز


سلاااااااااام. به به، چه عجب از این طرف ها!


شدیداً پوزش می خوام به خاطر ناهماهنگی ها و نارسایی ها و بدقولی های این مدت. خب اگه بگم درس داشتم که باز می گین هر روز بهانه ی یکی از درس ها رو میاره...

اما جدی می خوام این ترم 7تا درس پاس کنم، خب کار سختیه، در مقابل 4تا درس ِ ترم پیش.

این ترم که دقیقاً نصفش گذشت، باور کنید اگه ترم بعدی رو هم با همین فشار برم جلو، فوق لیسانس تمومه! مجموعاً 13تا درس در دو ترم، بعدش فقط می مونه دو تا پروژه ی خفن.


قبل از آغاز هر بحث دیگه ای باید سالروز میلاد با سعادت داش حسین رو تبریک بگیم و به همین مناسبت اولاً بابت زحمات خستگی ناپذیر اما کم نتیجه در دو سال اخیر تشکر کنیم و ثانیاً (در رابطه با همون اولاً) از ایشون بخوایم که بیا و آقایی کن و دست از سر اون یه دونه ماشین بابای ما بردار. آخه اون حیوونکی که جای تو رو تنگ نکرده، چی کارش داری؟!


سه شنبه ی گذشته در دانشگاه تریبون آزاد بود. البته من هم تازه یه ساعت پیش فهمیدم، چون سه شنبه از خونه بیرون نرفتم، از بس که کار داشتم و شب هم نخوابیدم تا چهارشنبه صبح که 3تا کلاس پشت هم داشتم و بعدش هم پروژه گروهی تا اینکه بالاخره ساعت 10 شب رسیدم خونه و بالاخره سر بر بالین...

داشتم تریبون آزاد رو می گفتم. موضوع: اعتراض به سختی دوره ی لیسانس!! البته من هم وقتی برنامه ی لیسانس رو می بینم، تا حدودی بهشون حق می دم. اما اولاً کسی که می خواد از یه دانشگاه خوب لیسانس بگیره، باید یه فرقی با بقیه داشته باشه، ثانیاً من اگه جای اونا بودم، به جای 6 ترم، تو 7 ترم تموم می کردم که کمتر بهم فشار بیاد. نمی دونم، شاید هم من اشتباه می کنم و اونا توجیه دیگه ای دارن...

اصولاً دوره لیسانس ما رو هم می شد در 6 ترم خلاصه کرد، درسته؟ به نظرم اگه از اون 140واحد، دروس عمومی (20واحد) و بعضی دروس اضافی دیگه مثل شیمی و محاسبات عددی و استاتیک و مقاومت و ... رو حذف کنیم، یه مهندسی صنایع خالص ِ سه ساله از توش درمیومد.


یکی از سوپر مارکت های زنجیره ای آلمان، یه شعبه ی آزمایشی افتتاح کرده، به نام future store. حالا فکر نکنین آلمان ها خیلی نابغه هستن ها! تو کره ی جنوبی خیلی وقته که این فروشگاه ها راه افتاده. به قول یکی از استادها: مدت هاست که ژاپنی ها دارن با گوشی همراه، تلویزیون تماشا می کنن، اما ما در آلمان هنوز با UMTS درگیر هستیم!

داشتم فروشگاه رو می گفتم: باید یه گوشی همراه داشته باشی که دوربین و بلوتوث داشته باشه. از بارکد جنس عکس می گیری و می فرستی به پورتالی که موقع ورود برات ایجاد شده. بعداً هزینه خرید از حساب بانکیت کسر می شه. آخرش اینکه فروشگاه کارمند و صندوق دار نداره. البته راه های بهتری وجود داره، چون این قضیه ی عکس گرفتن از بارکد محصول و کلاً استفاده از گوشی موبایل، بدجوری تو ذوق می زنه. وقتی با یکی از دانشحوهای دکتری که اشراف خوبی به این مسأله داشت صحبت می کردم، به این نتیجه رسیدیم که احتمالاً این روش فقط برای کوتاه مدت هستش و به زودی با چیپ های RFID تعویض می شه. بهترین روشی که فعلاً اختراع شده همینه: جنس های مورد نظر رو میذاری توی سبد، سبد رو از داخل گیت عبور می دی و تمام اجناس در یک لحظه لیست می شن.


جدیداً یه روش خوب برای علاقه مند شدن به درس پیدا کردم: موقع درس خوندن به خودم تلقین می کنم که دارم با این کار یه چیز جدید و مفید یاد می گیرم، یه علم جدید، یه تکنولوژی جدید، خلاصه یه چیز خوب. باور کنید نتیجه می ده! انگیزه ی خیلی خوبیه، به خصوص وقتی که آدم حوصله ی یه درس خاص رو نداشته باشه.


یه مشکلی با وبلاگ خودم پیدا کردم: من اینجا رو هم با rss آبونمان کردم. اما نمی دونم چرا در دو پست اخیر، آر اس اس خونده نمی شه. شماها هم جدیداً فید اینجا رو نمی بینین؟


آقا اینم مبارک باشه. شما قول بدین دشمن رو شکست بدین، منم قول شرف می دم که در دوره ی سازندگی مفصل خدمت برسم!


با این وبلاگ خیلی حال کردم، دمشون گرم. گرچه خود ما هم قراره یه عمری بقیه رو با عنوانمون خَر کنیم و همین الآنش هم برخی آقای مهندس رو به ما می بندن، اما خیالی نیست. قطعاً به نفع همه هست که راست از دروغ جدا بشه. حساب آدم دانا باید از نادان جدا بشه، حتی اگه نادان مدرک دکتری داشته باشه. چقدر خوب شد که در چند ماه گذشته این شوک به جامعه ی ایران وارد شد: هر دکتری را فقط به خاطر مدرکش تحویل نگیریم. چقدر این قضیه شبیه سوژه ی فیلم مارمولک شده! نه؟


برف! برف نگو بلا بگو! شوخی می کنم. برای من که قشنگ بود، خدا رو شکر شوفاژ روشنه و تا وقتی آب گرمه، باکی از برف نیست! از جمعه ی هفته ی پیش شروع شد که من از دانشگاه رفته بودم خرید خونه، و موقع برگشتن این عکس رو گرفتم، البته نمی دونم چرا دونه های برف توش پیدا نیست! خلاصه تا روزهای بعدش هم هی برف اومد، کم کم و زیاد زیاد، تا اینکه اینجوری شد. امروز صبح هم دوباره اومده، این هفته هم قراره باز برف بیاد. جالبه که من زمستون پارسال حتی یک بار هم برف ندیدم.


زنده ام


من زنده ام! اما زیر برف گیر کردم، نمی تونم آپ کنم. ایشالا پنجشنبه شب توضیح می دم.


live


سلام. طبق معمول کلی نوشتم، بعدش با حماقت خودم پاک شد.

حالا هم که دیر شده، چون بازی آلمان انگلیس داره شروع می شه و من هر 10ثانیه یکبار بین این دو تا پنجره جابجا می شم. احتمالاً غلط املایی هم تو پست پیدا می کنین...

----------------------------------

نیمه ی اول داره تموم می شه، طبق معمول از انگلیس عقب افتادیم.


در کامنت های پست قبلی به موضوع خوبی اشاره شد که جا داره اذهان عمومی رو منور کنم. در مورد دانشکده های دور و بر باید خدمتتون عرض کنم که: از درب دانشکده اقتصاد که خارج بشی، دست چپ ناهارخوری هستش و دست راست: دانشکده الهیات (theologicum)!

اینم از بحث پیدا کردن یه نفر از دانشکده های دور و بر...


تو جغرافی راهنمایی خونده بودیم که مهمترین رودخانه ی چین، رود یانگ تسه هستش که گاهی طغیان می کنه و خونه های مردم بدبخت رو خراب می کنه. سال آینده بزرگترین سد دنیا روی همین رودخونه افتتاح می شه. ظرفیت تولید سالیانه ی برق: 18هزار مگاوات! یعنی تقریباً نصف کل تولید برق ایران.

خواستم لینک هایی رو که در این باره خوندم براتون بذارم، اما گفتم بهتره اگه علاقه داشتین، خودتون سرچ کنین. تو این مدت اینقدر سرچ کردم که دیگه عادت کردم راجع به موضوعات غیردرسی هم سرچ کنم و مطالعه کنم. اینم خودش یه لذتی داره.


نتیجه ی امروز تیم ملی رو تبریک نمی گم، اما به نظرم خوب بود. بازی رو ندیدم (از اینترنت استریم می شه؟) اما ندید می گم که در مقابل میزبان که این بازی براش حکم مرگ و زندگی داشت، تساوی نتیجه ی خوبی بود.

من کماکان به علی آقا امیدوارم و مطمئنم اگه باز هم خارج از خانه نبازیم، در تهران هم بالاخره فرجی حاصل می شه و ایشالا میریم جام جهانی.

راستی قضیه ی نیکبخت چی بود؟ من اینجا بی خبر موندم.


می خواستم بگم این کاپلو، عجب خط دفاعی واسه انگلیس درست کرده، اما چشم خورد. همین الآن گل تساوی رو خوردن.


سه هفته پیش یه اتفاق جالب در بورس آلمان افتاد که نمی دونم چرا یادم رفت زودتر بگم. قیمت هر سهم فولکس واگن در یک روز از 250یورو به بیش از 1000یورو رسید و باعث شد این شرکت به با ارزش ترین شرکت جهان تبدیل بشه. تا قبل از اون شرکت آمریکایی exxon mobil با ارزش 274میلیارد یورو، بزرگترین شرکت دنیا بود، اما قیمت فولکس واگن یک شبه به 295میلیارد رسید.


ما بالاخره نفهمیدم آمریکا دچار بحران مالی شده یا بقیه ی دنیا؟! بالاخره خدا می خواسته کی رو گوشمالی بده؟ شرکت های بزرگ آلمانی هر روز صدای یکیشون درمیاد که ای وای، من دارم ورشکست می شم... تو ایران هم که، نفتمون ارزون تر از نوشابه شده. همین الآن ببینید قیمت یک لیتر نوشابه در بقالی چند تومنه، که دارن نفتمون رو هر بشکه (تقریباً 160لیتر) زیر 50دلار می برن؟ کار، کار انگلیس هاست...


فعلاً درس-مرس خبری نیست. دیروز و امروز کلاس نرفتم، احتمالاً فردا و پس فردا هم نمی رم. موقع سرماخوردگی، آدم دیگه تمرکز برای درس خوندن تو خونه هم نداره، فقط دوست داره چرت بزنه.

از بس که سرد شده. دما قراره شنبه برسه به منفی 3! قربون روزهای گرم...

مواظب خودتون باشین.


هفته ی خوب


سلام.


امروز مقاله ی جالبی در مورد ذخایر استراتژیک نفت می خوندم. آمریکا بیش از هفتصد میلیون بشکه (یعنی چند روز تولید ما؟) ظرفیت ذخیره سازی داره، که در مواقع بحران به کار میاد. مثلاً در زمان طوفان کاترینا که تولید نفت در خلیج مکزیک متوقف شد، از این ذخایر استفاده کردند. بعد از حملات 11سپتامبر تمام ظرفیت رو به دستور رئیس جمهور پر کردند.

نکته جالب اینکه نوشته بود، این انبارها رو در عمق 1000متری زمین ساختند. به این صورت گرمای زمین باعث چرخش مداوم نفت می شه و باعث می شه حتی بعد از سالها، نفت یکدست بمونه و کیفیت خودش رو حفظ کنه.

خواستم لینک انگلیسی رو براتون بذارم، اما در متن انگلیسی اصلاً این مطالب وجود نداشت!


دیروز طبق معمول برای درس ارتباطات سیار2، یکی از دانشجویان دکتری رو فرستاده بودن که درس بده. کلاً موضوعات این درس رو بین این دانشجوها تقسیم کردن و به قول طلا، هر کدومشون می خوان حاصل دو سال تحقیقشون رو در یک ساعت به خورد ما بدن! حالا ما کدوم قسمت رو باید یاد بگیریم، خدا می دونه...

داشتم استاد این هفته رو می گفتم. ایرانی بود! البته از هفته ی قبلش خبر داشتم، چون یکی دیگه از دانشجوهای کلاس که اون هم ایرانی بود، بهم گفته بود. خلاصه بعد از کلاس رفتم یه کم باهاش صحبت کردم. اونم تازه یک سال هست که اومده. از خرخون های برق شریف بود (رتبه 30 کنکور) که فوق رو هم از شریف گرفته بود و حالا برای دکتری اومده اینجا، دانشکده انفورماتیک، گروه تله ماتیک.

تازه گفتش که یکی دیگه از همین دانشجوهای دکتری که قراره حدود یه ماه دیگه بیاد به همین کلاس درس بده، ایرانی هستش.

خلاصه اینجا شدیداً بوی وطن گرفته. (به خصوص با برنجی که دیشب شام درست کردم...)


قربون قهوه های ایران. اینقدر شیر و شکر داشت که آدم احساس می کرد داره آب پرتقال می خوره! البته من هم تازه از این ترم عادت کردم که مثل بقیه قهوه ی بوفه رو بخورم، البته باز هم یه کم شیر و شکر می ریزم که فشارم نیفته.

دوشنبه صبح استاد داشت یه مسأله رو حل می کرد، خواست با دقت یه خط صاف روی نمودار بکشه، وقتی کشید، دیدیم خطش بیشتر شبیه امواج ضربان قلب شده. گفت انگار قهوه ی امروز صبح زیادی غلیظ بوده!


خب، واسه اینکه زیاد از دنیای سیاست دور نشیم، یادی بکنیم از استاد مسلم اقتصاد، وزیر کار! مُبدع نرخ بیکاری تک رقمی در ایران! البته ایشون صاحب نظریات بدیع دیگری نیز در اقتصاد هستند: چاپ اسکناس باعث ایجاد اشتغال می شود!!

به هر حال ایشون اخیراً طی بیاناتی فرمودند: 440هزار طرح صنعتی، تولیدی، کشاورزی و گردشگری در کشور به بهره برداری رسیده که برای 900هزار نفر ایجاد اشتغال شده است.

چون باورش مشکل بود، چندین بار این محاسبه ی ساده رو انجام دادم، تا اینکه بالاخره مطمئن شدم که به طور متوسط در هر طرح، حدود 2نفر مشغول به کار شدند! کارخانه ای با دو نفر پرسنل، زمین کشاورزی با 2 دهقان، یک هتل با دو نفر کارمند... با این حساب اگر 40میلیون نیروی آماده به کار در ایران داشته باشیم و بخواهیم سهم همه ی بخش ها در ایجاد اشتغال برابر باشه، احتیاج به 10ملیون واحد صنعتی، 10م. ... الخ.


سه شنبه 3صفحه از سمینار این ترم رو فرستادم برای راهنمای پروژه، توش 300تا غلط پیدا کرد! املایی، گرامری، زبانی، شکلی، علمی و... اونقدر ناراحت بودم که داشتم فکر می کردم درس رو حذف کنم، اما آخرش که چی؟ آخرش که باید این چهار تا پروژه رو در چهار ترم آینده انجام بدم.

فرداش رفتم پیش یارو. گفت که نباید ناامید بشی، هر چی بیشتر از کارت ایراد بگیرم، نتیجه نهایی بهتر می شه. گفت حتی بیشتر این اصلاحات رو می تونی انجام ندی، اما اینجوری هم نمره ی بهتری می گیری، هم شکل کار حرفه ای تر میشه. قرار شد یک نفر رو هم پیدا کنم که متن های من رو قبل از تصحیح یارو (یارو یعنی یه دانشجوی دکتری در رشته ی خودمون) غلط گیری کنه. اتفاقاً هم یه نفر رو کردم.

خلاصه اینجوری قبل از اینکه یه ماه دیگه کار رو بدم دست استاد، دو نفر اون رو اصلاح می کنن.

این قضیه و خوش شانسی های دیگه در این هفته باعث شد که روحیه بگیرم و تا همین لحظه مثل خر کار کنم!


نامه ی جدید اقتصاددانان به رئیس جمهور اونقدر طولانی بود که دیدم اگه بخوام بخونمش، از درس و مشق میفتم. تبدیل به پی دی اف کردم که ایشالا در تعطیلات بعدی (سه ماه دیگه!) بخونم.

کتاب های مارکس که دیگه هیچی، باشه بعد از اتمام تحصیلات! فقط دانلودش به اندازه کافی وقتگیر بود...


آقا این سایت خادم ِ ملت چرا نابود شد؟! تازه می خواستم طومار رو امضا کنم... تا قبل از روز استیضاح، امضا برای حمایت از وزیر جمع می کرد. به عنوان تشویق هم نوشته بود: اسامی امضاکنندگان به رؤیت شخص وزیر خواهد رسید...!


الآن یه کم سرما خوردم. حوصله ندارم عکس های دوربین رو خالی کنم. خواستم یه عکس قدیمی تر از خودم بذارم، بعد فکر کردم دیگه چقدر عکس از خودم تو این بلاگ بذارم؟ دیدم کم کم حالتون به هم می خوره...

امشب عکس نداریم. به امید دیدار مجدد، خدا نگهدار.


زنده باد مارکس!


سلام دوستان.


اصولاً کار سختیه که بین مانیتور و چشم، به اندازه ی یک کلاسور بزرگ فاصله باشه. چون اگه به مانیتور نگاه کنی، دچار چشم درد میشی، از بس که ریزریز نوشته، اگه به درس و مشق توجه کنی، دچار حسرت و حال-گرفتگی می شی. اما بالاخره راهش رو پیدا کردم، بدون اینکه به رِزولوشن دست بزنم.

وقتی فونت ویندوز رو از 96 به 120 دی پی آی تغییر بدی، دنیا بهشت میشه. چشم های آدم تازه باز می شه...

باز بگو ویندوز بده!


یادمه اون موقع که تازه از روزبه فارغ التحصیل شده بودیم، یکی از دوستان برای مدرسه مون، مقاله کوتاهی رو در ویکی پدیا نوشته بود. دستش درد نکنه. اما من هر چی گشتم پیداش نکردم. مدت ها بود فکر می کردم که مقاله به یه اسمی ثبت شده که من نمی دونم، تا اینکه جدیداً متوجه شدم به درخواست یه نفر، کلاً حذف شده. ای مردم آزار!

فرصت کنم، دوباره زنده اش می کنم.


شاید باورتون نشه، اما موجی به هواداری از تفکرات سوسیالیستی در آلمان ایجاد شده (ربطی به موج سوم نداره ها!). مجموعه ی سه جلدی "سرمایه" نوشته مارکس (در 120سال پیش!)، در سال 2007 پنجمین کتاب پرفروش سال بوده، و میگن که امسال رتبه ی بهتری میاره.

حزب چپ که تا همین سالهای اخیر مردم اون رو هو می کردن، الآن 15درصد رأی داره و اگه رشد اون رو در نظر نگیریم، با همین مقدار در انتخابات سال آینده صاحب حداقل یک وزارت در کابینه می شه.

شاخه دانشجویی حزب مارکسیست-لنینیست در 31 دانشگاه فعال شده (به غیر از بقیه احزاب و گروه های چپ). از این ترم در دانشگاه ما هم جلسات هفتگی سخنرانی و روخوانی کتاب سرمایه برگزار میشه.

برای من خیلی جالبه. بین کشورهای اروپایی، آلمان از همه کاپیتالیستی تره، و درست در همین آلمان، مارکس طرفدار داره. جالب تر اینکه بیشترین اعلامیه هایی که به دست ما می رسه، از دانشگاه فرانکفورت میاد، پایه همه ی راهپیمایی ها و سروصدا ها اونا هستن، درست شهری که مرکز مالی آلمان محسوب میشه و در کنار لندن، سمبل سرمایه در اروپا هستن.


بگذریم از فرنگی های خُل و چل. به بدبختی های خودمون برسیم.


هر چی فکر اقتصادی می کنم، چند روز بعد روزنامه ی دنیای اقتصاد هم درباره همون موضوع می نویسه. اتفاقاً من هم این سؤال رو اینجا مطرح کرده بودم که چرا قیمت دلار در ایران بالا رفته. این سرمقاله ی دنیای اقتصاد بود. البته مقاله ی خوبی نیست، چون اصلاً مستدل و مستند صحبت نکرده. از این روزنامه، همچین سرمقاله ای بعید بود.

اما خوشحالم که افکار و دغدغه های من دقیقاً همون چیزهاییست که در فکر روزنامه های ایران هم هست.


سیاه و سفید ِ این رو گذاشتم تو 360، اما دیدم حیفه که رنگیش رو نبینید. منظره ای از پاییز شهر.


او-با-ما!

هر چی صبر کردم، دیدم انگار پست قبلی ارزش خوندن نداشته. حالا اومدم که دوباره آپ کنم.


سلام بر عاشقان و منتظران.


گرچه این هفته توجه همه به انتخابات آمریکا بود، اما برای من اخبار ایران جذاب تر بود. یعنی مهمتر بود. خدا رو شکر، جدابیت همیشه وجود داره، اما این هفته، هفته ی خاصی بود.


مقاله  ویکی پدیا بسیار به روز بود. درست در روز استیضاح، تمام اطلاعات روز استیضاح رو داشت. اما این قسمتش جالب تر بود که از قول دانشجوها آقای ک. نوشته بود "استاد بارها سر کلاس می گفت: شما که دانشجو نیستید،،، ما در آکسفورد فلان می کردیم و...". به هر حال اگر هم دروغ باشه، جوک خوبی بود.


اظهار نظر آقای جوانفکر، مشاور رئیس جمهور (مشاور در اینجور زمینه ها!) خیلی قشنگ بود: "مرجع تأیید مدرک کردان، دانشگاه آکسفورد نیست، بلکه وزارت علوم هستش!"

من می گم همین که دولت ایران از دانشگاه آکسفورد شکایت نکرده، خیلی خوبه. باعث شد بیشتر از این در رسانه های خارجی آبروریزی نشه.

(اونوقت به این حمیدِ رفیق نما می گم من اخبار ایران رو لحظه به لحظه پیگیری می کنم، می گه خب که چی، علی افشاری هم پیگیری می کنه !!!)


باور کنید نماینده های مجلس این هفته مردن و زنده شدن! خودشون رو کشتن، که می خواستن برای اولین بار یه رأی بر خلاف نظر دولت تو گلدون بندازن...

شاید هم می خواستن بعد از قضیه ی وام صد میلیون تومنی، یه خودی تو جامعه نشون بدن. ببینیم حالا که ترسشون ریخته، چه می کنن. چیزی به ارائه ی بودجه ی 88 نمونده. گرچه قانون بودجه هم  مثل بقیه ی چیزها، تکه کاغذی بیش نیست!


جمله ی آخر رو که نوشتم، یاد دو تا موضوع دیگه افتادم:

  1. در مورد بحث بودجه و اقتصاد مملکت: با توجه به اندک آموزه های اقتصاد کلان در درس اقتصاد2، پیش بینی من اینه که با کاهش شدید قیمت نفت (که ممکنه در کوتاه مدت ادامه هم داشته باشه و حتماً در میان مدت ثابت خواهد بود) ایران وارد دوره رکود اقتصادی خواهد شد. حالا نمی دونم که رکود تورمی خواهد بود یا نه. در هر صورت متأسفم. باید منتظر کاهش تولید و افزایش بیکاری باشیم (اگر همین سیاست های اقتصادی یا همین بی سیاستی اقتصادی رو ادامه بدیم).
  2. در مورد تکه کاغذ بی ارزش: یادتونه در مورد کاهش ارزش یورو در مقابل دلار نوشتم؟ چند روز بعد، همین موضوع رو یادداشت کوتاهی در روزنامه دنیای اقتصاد بررسی کرده بود. الآن دیگه حوصله ندارم آرشیو روزنامه رو زیر و رو کنم. گفته بود دو سال پیش دولت با شعار "دلار دیگر ارزشی ندارد و تکه کاغذی بی ارزش شده" مقداری از منابع ارزی ایران رو به یورو تبدیل کرد که در اون زمان سیاست کوتاه مدت خوبی بود. اما حالا که ارزش برابری از 1.6 به 1.2 رسیده، چقدر از ارزش منابع یورویی ایران کم شده؟! ادامه ی شعار کاغذ بی ارزش، در بلندمدت، چقدر از بیت المال را به باد داد؟

برادر اوباما انگار دل ِ همه رو برده. اتحادیه دانشجویی دانشگاه یه نظرسنجی از دانشجوها کرد: بیش از 90درصد طرفدار اوباما بودن!

گروه "Democrats Abroad "Göttingen دیشب به مدت 9ساعت جشن داشت، در حالی که نتیجه انتخابات در پایان جشن معلوم می شد. اما این ها خیلی به خودشون مطمئن بودن.

داشتن ِ نمایندگی های اروپایی برای حزب دموکرات در شهرهایی مثل برلین و برگزاری جشن درشب انتخابات، منطقی به نظر میرسه، ولی اینا حتی در این شهر 100هزار نفری هم حضور دارن!


دیشب قبل از اعلام نتایج، به CNN یه نگاه انداختم، دیدم مجری خانم آسیه نامدار هستش! خوبی ایران اینه که از همه نظر به کشورهای دیگه خدمت می کنه.


در مورد اوباما که فیلسوف زمانه در موردش گفته "به نظر میرسه آقای اوباما از رقیب خودش معقول تر هستش"(با سرعت کم و لحن کشدار خوانده شود!!) باید بگم که این پیروزی جای خوشحالی خاصی برای ما نداره. عوض شدن رئیس جمهور در آمریکا یعنی تازه شدن نفس ِ سیاست غرب در برخورد با ایران. این وسط بازنده، مردم هستن.


مطلب زیاد دارم، اما خسته ام. این مدت خیلی سرم شلوغ شده.

اما سعی می کنم منظم تر آپ کنم.


عکس سمینار، عکس کلاس


سلام خواننده ها.


در مورد سمینار که مرتباً گفتم مرا دچار مشقت کرده و... اینا، این عکس رو گرفتم. این خروار کاغذ رو که می بینید، نیمی از اون مطالبی ست که باید بخونم و خلاصه کنم در سمینار!

و این آخر ماجرا نیست، ترم بعدی یکی دیگه دارم، ترم بعدش هم یکی دیگه، و تازه بعدش نوبت پروژه پایانی از راه می رسه.


امروز که (طبق معمول چند دقیقه دیر) رسیدم سر کلاس، دیدم فیلم بچه های دانشگاه صنعتی کلاوستهال رو هم انداختن رو دیوار. آخه این درس ارتباطات سیار2، یه درس مشترک هستش بین این دو دانشگاه. وقتی استاد اینجا درس می ده، اونا هم جدی جدی می شینن سر کلاس، ما رو تماشا می کنن (شوخی کردم. البته اونا استاد رو می بینن). خلاصه دیدم صحنه ی قشنگیه، یه عکس یادگاری گرفتم.

البته این که ما هم اونا رو می دیدیم، به نظرم ایده ی خوبی نبود. چون با اینکه حاضرین خیلی کم بودن، اما باز هم حواس ما به خاطر هر حرکت اونها پرت می شد. حالا خوبه که چیز نبود...!


حالا باز مدیر محترم می گه به ما عکس نشون ندادی! بیشتر از این عکس از اینجا می خوای؟!


امروز متوجه تاریخ ِ دو هفته تعطیلی دانشگاه به خاطر کریسمس شدم. راستش ترجیح می دم مثل ترم پیش هیچ تعطیلی ای نداشتیم و زودتر امتحانات رو می دادیم، در عوض تعطیلات بیشتری داشتیم. به خاطر این دو هفته، تعطیلاتِ بین ترم بعدی، دو هفته کوتاه تر ِ.


بانک UBS در سوئیس (با بیش از 83هزار کارمند) پیش بینی جدید خودش برای آینده ی بازار نفت رو اعلام کرد: قیمت متوسط هر بشکه در سال 2009 حدود 60دلار و در سال 2010 حدود 75دلار.

همزمان در ایران دکتر د. معاون اول رئیس جمهور و استاد اقتصاد اسلامی(!) در دانشگاه شهید بهشتی، (و احتمالاً با همکاری هزاران کارشناس) اعلام کردند که به زودی قیمت نفت به بیش از 150دلار خواهد رسید!

حالا ایشون رئیس و مغز متفکر شورای تدوین برنامه پنجم توسعه هم هستن و حتماً هم چنین پیش بینی هایی رو در برنامه لحاظ می کنند.


امشب گزارش بورس های جهان در انتهای ماه اکتبر رو تماشا می کردم. چهار کشوری که بشترین ضرر رو از لحاظ کاهش شاخص و ارزش بورس داشتن به ترتیب روسیه، ژاپن، آمریکا و آلمان بودن.

بورس مسکو فقط در یک ماه 47درصد از ارزش خودش رو از دست داده. جالبه که در روزهای ابتدایی گرم شدن بحث بحران مالی، آقای مدودیف هم مانند مسؤولان خودمون با حمله به سیاست های مالی غرب، اعلام کرد که اقتصاد روسیه وابستگی به غرب ندارد و به همین دلیل، از بحران مصون خواهد ماند.

امیدوارم این، سرنوشت ایران نشود.


عذر تأخیر


با سلام خدمت منتظران.


راستش وقتی چند روز آپ نمی کنم، دچار عذاب وجدان میشم. اما باور کنید همین الآن هم به سختی فرصت کردم که سر بزنم. انگار اون بار که درس های این ترم رو توضیح دادم، سمینار رو یادم رفت بگم. آره، اینم یه بدبختی دیگه در این ترم. راستش من بقیه ی درس ها رو بدبختی نمی دونم، بلکه بهشون علاقه هم پیدا کردم، اما این تحقیق نوشتن از بچگی هم کار ما نبود!

نگفتم این آخرش می مونه واسه شب آخر؟!


راستی یادم باشه یه پست دیگه در مورد درس ها بنویسم، و بگم که کدوم درس ها رو حذف کردم و کدوم ها رو هنوز دنبال می کنم.


باز هم ببخشید، از بابت پست های نامرتب.

سوژه و عکس و خبر و کاریکاتور و اعلامیه و... به اندازه کافی برای پر کردن اینجا دارم، اما کو آن طلای عمر...