دوچرخه

سلام. با توجه به پست شدیدالحن قبلی، سعی می کنیم در چند پست بعدی مهربون تر باشیم!

یه چیز خوبی که متأسفانه دیر یاد گرفتم، اینه که بیشتر تمرین هایی که استاد انفورماتیک میده، مسائل مشهور انفورماتیک نظری هستن که در کتاب ها و همچنین در اینترنت هم پیدا می شن. یعنی کافیه به جای اینکه چهار ساعت فکر کنم و آخرشم هم نتونم حل کنم، نیم ساعت تو سایت ها دنبالش بگردم. این بین خودمون باشه ها...!

دوچرخه! دوست خوب من! همدم من در غربت!
راستش دوستان مشفق از روز اول توصیه کردن که اصلاً دوچرخه ی نو نخرم، چون دزدهای دوچرخه بهش رحم نمی کنن. یه دوچرخه دسته دوم جور کردیم که کارم رو راه بندازه. اما جداً دوستش نداشتم: لاستیک هاش صاف بود، ترمزهاش ضعیف بود، زنگ نداشت، چراغ نداشت، سبد خرید نداشت، شبرنگ هم نداشت. پست چی داشت؟! آهان، از همه بدتر زینش بود که باعث زخم شدنِ ... می شد.

کم کم همه چیزش رو عوض کردم و خلاصه بیشتر از قیمت خودش خرجش کردم. شنبه هم بالاخره براش چراغ خریدم که دیگه هر بار از دیدن مأمور پلیس سکته نکنم. حالا دیگه دوستش دارم. تازه باهاش ژانگولر بازی هم درمیارم!!

حالا همه چیزش تقریباً درست کار می کنه و از همه مهمتر اینکه بدنه ی رنگ و رو رفته ای داره، یعنی خیالم راحته که هیچ آفتابه دزدی بهش نگاه نمی کنه!

اصولاً اینجا داشتن دوچرخه برای دانشجو از داشتن دفتر و کتاب هم واجب تره (همون قدر که داشتن ماشین در تهران برای همه واجبه!). خونه ی همه دور و بَر ِ دانشگاه ِ. از یه طرف دو یا سه تا ایستگاه اتوبوس، ارزش پول دادن و سوار شدن نداره(اونم روزی یک یا دو بار) از طرفی کی حوصله داره هر بار بیست دقیقه پیاده روی کنه.

این جوری شد که من تو این سه ماه اخیر، به اندازه کل دوران طفولیت خودم و شماها، دوچرخه سواری (بازی) کردم.