شما
که در تلاش شکستن دیوارهای دخمه ی اکنون ِ خویش اید
و تکیه می دهید از سر ِ اطمینان
بر آرنج،
مِجری عاج ِ جمجمه تان را
و از دریچه ی رنج
چشم انداز طعم کاخ روشن فرداتان را
در مذاق حماسه ی تلاشتان مزمزه می کنید...
با اجازه
احمد شاملو، این شعر رو تقدیم می کنم به اون گروه از دوستانم که برای ساختن آینده، وطن رو ترک کردن و می کنن و در این راه، همه سختی ها و مشکلات رو تحمل کردن و میکنن. (البته منظورم خودم نبود، چون تا الآن هیچ زحمتی نکشیدم.)
به امید روزی که شرایط زندگی فرزندانمان بهتر از ما باشد.
:)!
سلام
ای کلک پس اینجا بودی هان؟
زده بودی پروازم خارجی بود منظورت چی بود؟
وضعیت اذان اونجا چه جوریه؟ بیشتر باید روزه باشین یا کمتر؟
تند تند آپ کن پسرم.
خوش باشی
سلام !
چطوری ؟ خوبی ؟
چند مرتبه اون قبلی رو چک کردم تا الآن که دیدم لینک اینجا رو گذاشتی !
خوش باشی ( چه تفاهمی ! حنان هم همینو نوشته ! )
می گم حاج احمد حالا چرا تو هروقت باد فرنگ به سرت می خوره نوشتنت میاد؟ این نشون دهنده ی رگه های کلفت غرب زدگی در وجود توست! D: تشکرم به چشم، قراره به زودی یه قسمت تقدیر و تشکر تو بلاگم بذارم!
سلام
ما که هر جا رفتیم یه رد پایی از تو بود! اومدیم سر وبلاگ خودت دیدیم هنوز همون قبلیس! پس روزی یه بار آپ می کنی هان؟
آخه نیست ما خودمون... توقع دایم :دی (ایراد این بلاگ اسکای فقط همین شکل نداشتناشه! علاوه بر ایرادای دیگش :-" = سوت)
فرصت شمار صحبت...