مصاحبه

سلام.

نمی دونم چرا وعده دادم که قضیه ی اون مصاحبه ی گزینش دانشگاه رو براتون بنویسم. راستش الآن هیچ حس ندارم که تعریف کنم. فقط جهت عبرت شما اصلشو تعریف می کنم، حواشی بمونه برای بعد.

اول بگم که من بالاخره تونستم این دفعه به موقع به قرارم برسم.(یادتونه تو یه پست، چقدر به خودم فحش دادم که آدم بدقولی هستم؟!) در همون لحظه که رسیدم پشت در اتاق، موبایلم زنگ زد. تو دلم کلی به مامان غُر زدم که باز بدموقع زنگ زده! جواب دادم، دیدم از اعضای همون کمیسیون گزینش ِ، می گه شما کجایین؟ گفتم من پشت درم، شما کجایین؟ گفت ما توی اتاقیم!

خلاصه جلسه شروع شد. اولش همچین عرق می ریختم که انگار تو سونا نشستم. یه کم که گذشت، به خودم مسلط شدم.

اعضای کمیسیون گزینش من، ۶ نفر بودن. قبلش فکر می کردم فوقش دو-سه نفر باشن، اینجوری شد که فهمیدم آدم مهمی هستم!! یک نفر رئیس کمیسیون بود که رئیس همون دپارتمان بود. چهار نفر استاد بودن، یه پسره هم بود که قبل از اینکه خودشو معرفی کنه، تابلو بود که دانشجوی ارشد همون رشته ست. برگه هایی که برای دانشگاه پست کرده بودم، روی میز پهن بود. معلوم بود که قبل از ورود من آماده شده بودن. منتظر سوتِ شروع بودن که سؤالاشون رو بپرسن...

بیشتر سؤالات رو رئیس می پرسید. سخت ترین سؤال ها اینجوری بود: این (فلان درس) که تو کارنامه ات نوشته، چیه و چی ازش یاد گرفتی؟!

کلاً اینا رو بدک جواب ندادم، اما بدبختی این بود که از درس حسابداری و تحلیل قیمت تمام شده* شروع کرد! از یه طرف اولین سؤال بود و من استرس داشتم، از طرف دیگه این درس مال ترم دوم بود، همون چهار تا کلمه هم که ازش یادم بود، نمی تونستم به آلمانی توضیح بدم. نمی خواستم بگم که یادم رفته، چون مطمئن بودم که با این جواب، گور خودم رو می کنم! خلاصه همون اول، یه کم خراب شد، اما هرچی گذشت بهتر شد. به خصوص وقتی به سؤال های شخصی و اینا رسید، عالی جواب دادم. بعداً که فکرشو می کردم، دیدم در مجموع از جواب هام راضی ام. یادم باشه واسه خودم یه جایزه بخرم! یا بهتره اسفند دود کنم که خرجی هم نداشته باشه!

یکی از استادها گفت اینجا نوشتی (با اشاره به رزومه من) که انگلیسی ات خوبه. مطمئنی؟ گفتم آره. بعدش شروع کرد به انگلیسی صحبت کردن. برای این قسمت خودمو آماده نکرده بودم، اما نمی خواستم کم بیارم. گفت این سابقه ی کاریت رو توضیح بده...

خلاصه وقتی از جلسه اومدم بیرون، احساس می کردم کوه کَندم، از بس که خسته بودم. عوضش تجربه خوبی بود، دفعه اولم بود که تو همچین مخمصه ای گیر می کردم. حداقل فایده اش این بود که الآن اعتماد به نفسم داره می رسه به سقف!

کل ماجرا ۳۵دقیقه طول کشید، در حالی که مدت مصاحبه طبق دفترچه راهنما، باید ۱۰تا ۱۵ دقیقه باشه. به هر حال چون من خارجی بودم، طبیعی بود که سؤال های زیادی داشته باشن. به نظرم بیشتر از این هم جا داشت که صحبت کنیم، اما احتمالاً اونا دیگه وقت نداشتن...

کلاً نصیحت اخلاقی من به شما اینه: تو همچین جلساتی،

1. کاملاً به خودتون مسلط باشین. شما هیچ کمبودی ندارین. اصلاً همین که شما رو به مصاحبه دعوت کردن، یعنی شما نظر مثبت اونا رو جلب کردین، اونا فقط می خوان یه بار شما رو از نزدیک ببینن تا مطمئن بشن. (احتمالاً می خوان قیافه تون رو ببینن!! شوخی کردم...)
2. اگه یهو دو نفر سؤالاشون رو همزمان پرسیدن، اول اونی رو که ساده تره جواب بدین. اگه دومی رو اصلاً بلد نیستین، هیچی نگین، چون جواب سؤال اول باعث می شه که سؤال دوم رو فراموش کنن!
3. اول مکث کنین، بعد جواب بدین. مطمئناً با یه لحظه فکر کردن، جواب بهتری خواهید داد.
4. حتماً سروقت حاضر باشین، مگرنه... خودتون نتیجه اش رو می دونین.

همین دیگه. خواستم شما از تجربه من استفاده کنین، احتمالاً شما هم دیر یا زود به جلسه گزینش برمی خورین. حالا هر جا که باشه، به هر بهونه ای که باشه، به هر زبونی که باشه.

*همیشه می گفتم حسابداری آسون ترین درس مهندسی صنایع ِ. فکر نمی کردم یه روزی تو همچین شرایطی بلای جونم بشه!