سلام دوستان.
داشتم فکر می کردم در چند وقت اخیر اونقدر از این در و اون در صحبت کردم که چیزی از خودم ننوشتم. آخه وبلاگی گفتن...
اما راستش مدتی ِ که خبر خاصی هم ندارم. هنوز منتظرم تا باقی دانشگاه ها بهم جواب آره یا نه بدن. تا الآن هم راضی کننده بوده. کارهای تهران رو هم که خدا رو شکر بقیه برام انجام می دن. دیگه چی بخوام از خدا؟!
حدوداً یک ماه دیگه باید ثبت نام کنم و بعدش هم برم سر کلاس. سر کلاس؟ درس خوندن بالکل یادم رفته!
قرار بود در مورد شلوار لی بنویسم.
اولین سؤال اینکه چرا همه دنیا می گن جینز*، اما ما می گیم لی؟ خیلی هم که بخوایم کلاس بذاریم می گیم جین، یعنی باز هم آخرش رو ناقص می گیم.
نظریه من اینه که احتمالاً مردم ایران شلوار جینز رو با مارک آمریکایی لی شناختن و از اون به بعد بهش گفتن شلوار لی. (برگرفته از شأن نزول واژه اف اف!)
البته خارجی ها هم از دهه شصت قرن بیستم از کلمه جینز استفاده کرده اند. قبلش نمی دونم چه اسمی داشته...
حدود ۱۵۰سال پیش آقایی به اسم لِوی اشتراوس (متولد آلمان، که مثل خیلی از اروپایی های فقیر اون دوره به آمریکا مهاجرت می کردن) ساکن سانفرانسیسکو، تصمیم می گیره برای دوختن شلوارهای کاشفان طلا (اون موقع این شهر به کشف طلا از رودخانه شهرت داشته) از پارچه ای به نام دِنیم استفاده کنه، یعنی همون پارچه معروفی که امروزه هم در جینز استفاده میشه.
از خواص جالب این پارچه اینه که بهتر از تمام انواع دیگه که در تهیه لباس ها استفاده می شن، از پوست بدن در مقابل اشعه ماوراء بنفش محافظت می کنه.
یه برنامه ای می دیدم که برای نمایش استحکام این پارچه، تکه ای از اون رو از دو طرف با لودر(!) کشیدن. آخرش هم پارچه ی دنیم پاره نشد! خلاصه استحکام عجیبی داره...
البته اگه جینز بنده و شما سوراخ شد، تعجب نکنید. خب ما هیچ وقت مرغوب ترین پارچه رو نمی خریم.
خلاصه اون آقای اشتراوس در همون موقع اختراع خودش رو به ثبت رسوند و شرکتی به اسم خودش تأسیس کرد. یکی از نام های تجاری این شرکت، لیوایز هستش که همه می شناسیدش.
گرچه امروزه تمام تولید این شرکت در خارج از ایالات متحده انجام میشه، اما هنوزم معروفه که بهترین پارچه ی دنیم، در آمریکا و البته ژاپن تولید می شه.
از معجرات اختراع جینز اینه که در تمام ۱۵۰سال اخیر، تولیدش همواره رشد داشته، معلوم هم نیست که ابداع مدل های جدید اون تا کی ادامه پیدا می کنه.
استفاده از روش سنگ شور رو یک فرانسوی ابداع کرده. خودش رو دیدم، اما اسمش یادم نیست. الآن هم یه شرکت طراحی جینز برای خودش داره. می گفت چون روش سنگ شور با مصرف زیاد آب، به محیط زیست صدمه می زنه، امروزه از لیزر برای تولید طرح های جدید استفاده می کنه.
باورکردنی نیست. با لیزر هر طرحی رو میشه روی شلوار پیاده کرد. حتی می تونن عکس صورت یک نفر رو روی شلوار دربیارن!
دوخت جینز کار پیچیده ایست. حداقل صد ایستگاه کاری لازمه تا شلوار آماده بشه. بسیاری از مراحل هم قابل انجام دادن با ماشین نیست، برای همین هم به نیروی کار زیادی احتیاج داره، و اصولاً بیشتر در کشورهای با دستمزد ارزون تولید می شه.
این بود خلاصه اطلاعاتی که فکر می کردم دونستش مفید باشه. دانستنی ها!
*لینک رو مخصوصاً آلمانی گذاشتم، چون کامل تر بود.
او اووووو! حاج احمدِ همه چی دانِ ما چطوره؟ :)
حالا مسخره کن. تقصیر منه که در راه ارتقای سطح اطلاعات عمومی جوانان اون مرز و بوم، جهاد می کنم...
حالا هرچه‌قدر کامل‌تر باشه! وقتی ما نمی‌تونیم آلمانی بخونیم به چه دردمون می‌خوره؟
ها، اینم حرفیه.
یه صد سال پیش قرار بود یه خاطره از ما اینجا بزاری.
پس چی شد؟ (به سبک گل آقایی) :)
اولاً که گذاشتن، نه گزاشتن!
ثانیاً خاطره رو خودت انتخاب کن. من چیز خاصی یادم نیست. آهان، یادمه یه نصفه شب با هم رفتیم پمپ بنزین، تو از کارت سوخت من زدی. می خوای همینو تعریف کنم؟
اِ! به این شب عزیز که مسخره نکردم! اینه جوابِ احوالپرسی؟
کدوم شب عزیز؟ شب مهندسی؟ احسنت. یادم باشه تو پست بعدی تبریک بگم.
یار دبستانی !
میبینم که داری آلمانو میترکونی !:D
ای زن تنها، مرد آواره... وطن دل توست، شده صد پاره
*الآن لیلا می گه باز حاج احمد شروع کرد!