احمد می رود

سلام بروبچ!

آقا من دارم میرم، کاری با من ندارین؟!

امشب، شب آخر من ِ در هامبورگ. فردا میرم گوتینگن و زندگی مجردی به معنای واقعی شروع میشه!

حالا فکر نکنین که خیلی کار آسونیه و به شما هم توصیه می کنم ها! الآن دقیقاً دو هفته است که برای ثبت نام و پیدا کردن خونه و حساب بانک و... دارم از صبح تا شب می دوم. باور کنید من هم وضعیت علی و سلمان و بقیه رو درک نمی کردم، تا اینکه الآن خودم دچارش شدم. باور کنید خارج درس خوندن خیلی زحمت داره. هی میگم باور کنید، پس چرا باور نمی کنی تو؟! حتماً باید سرت داد بزنم؟

یه چند روزی معلوم نیست چقدر به اینترنت دسترسی داشته باشم. البته دسترسی که هست، اما سرم هم شلوغه.

از دوشنبه کلاس ها شروع میشه. مثل مامانم هی نپرسید که این ترم چه درس هایی (یا واحدهایی) داری. چون من هم جدیداً فهمیدم که اینجا مثل قبلاً نیست که اولِ ترم یه سری واحد انتخاب کنیم، بعدش اجباراً کلاس ها رو شرکت کنیم، بعدش اجازه داشته باشیم که فقط یه درس رو حذف کنیم، اون هم تازه با منت کشیدن از معاونت آموزشی یا رو انداختن به رئیس دانشکده...

اینجا: لیست واحدها رو می بینیم، هر کدوم رو که دوست داشتیم میریم سر کلاسش یا نمی ریم! بعدش هر کدوم رو که دوست داشتیم، برای امتحانش ثبت نام می کنیم و اگه شب امتحان دیدیم داریم درس رو میفتیم، حذفش می کنیم! خوبی این حذف کردن هم اینه که جایی ثبت نمی شه و اصولاً به ضرر آدم نمیشه.

البته یه قواعدی هم داره: ثبت نام امتحان رو باید حتماً تا دو هفته قبل از امتحان انجام داد، حذف کردن هم تا ۲۴ساعت قبل از امتحان امکان پذیره. البته اینترنتی ِ، دیگه احتیاجی به کارمند آموزش و وقت ناهار و وقت نماز و وقت تعطیلی زودرس در ماه مبارک و... هم نداره!

البته بعضی درس ها هم استثناء هستند و زمان ثبت نام و حذف کردنشون فرق می کنه.

خلاصه به ما گفتن هفته اول همه ی کلاس ها رو سر بزنیم، بعد از توش انتخاب کنیم.

کلاً اینکه برای ثبت نام لازم نیست صبح زود بیایم جلوی سایت دانشکده زنبیل بذاریم و هزار تا کلک سوار کنیم تا واحد بهمون برسه، خیلی خوبه. بازم گُلی به جمال پلی تکنیک که زودتر از بقیه ثبت نام رو تحت شبکه کرد. اما انگار مشکل جای دیگه بود که با شبکه هم حل نشد.

بقیه چیزاش مثل ایران ِ. یه سری درس رو پاس می کنیم، بعدش هم پروژه پایانی و بعد هم تمام.

همین دیگه. بازم هم تأکید می کنم که سختی داره این دل کندن و رفتن و موندن و با خارجی جماعت (اونم آلمانی) سروکله زدن. البته داخل دانشگاه همه سعی می کنن کمک کنن، اما خارج از دانشگاه همه فکر میکنن که ما جاشون رو تنگ کردیم. دوست دارم به این جماعت بگم که اگه شما هم یه ذره آی کیو دارین، بیاین یه ترم درس بخونین. ماشاءالله همه شون بی سوادن! فقط ۱۸درصد جمعیت جوونشون میره دانشگاه، از همه کشورهای صنعتی و غیرصنعتی و توسعه نیافته کمتره!! (به طور مثال، در استرالیا ۶۰درصد میرن دانشگاه!)

خب اینم از درد دل امشب. ببخشید که طولانی شد. ایشالا که هفته خوبی داشته باشین، فعلاً بای.

(امشب برای اولین بار این بلاگ اسکای داره از خودش بازی درمیاره!)