تولد قلیون عربی

سلام.

اومدم هول هولکی آپ کنم. آخه فقط تو کامپیوترهای دانشکده می شه زبون فارسی رو تو ویندوز تعریف کرد. کامپیوترهای کتابخونه هم ایکس پی پروفشنال دارن، اما نمی دونم چرا زبون فارسی ندارن.

اول بگم که شش روز دیگه تولد سلمان ِ. چون می دونم بعداً یادم میره، همین الآن گفتم که تبریک بگم. البته آلمانی ها می گن حتی اگه یه روز قبل از تولد هم تبریک بگیم، بدشانسی میاره و... اما به ما چه؟!

راستی اردیبهشت تولد علی ِ خودمون هم هست. به به، آدم تو یو اس ای جشن تولد بگیره...!

کلاً تولد همه ی رفقا رو یادم میره تبریک بگم. تهران یه کاغذی داشتم که تولد همه به ترتیب تاریخ توش بود. اما متأسفانه یادم رفت با خودم بیارمش. حیف.

یه همسایه عرب دارم که هر شب رفقاش رو جمع می کنه و قلیون رو آتیش می کنن و بوش از پنجره میاد و می رسه به دماغ من و دل ها رو روونه می کنه به اردوهای گذشته و... و حتی رستوران آبشار.

اما یه عادتی که داره، هر وقت بیکار میشه مثل روزهای تعطیل، آهنگ های عربی میذاره با صدای بلند. خب برای من که خوبه. برام فرقی نمی کنه کجایی می خونه و چی می خونه، همین که قِر داشته باشه، کافی ِ!
پنجشنبه اینجا تعطیل رسمی بود. این یارو هم از شانس من آهنگ غمناک سوزدار گذاشته بود. کاش یه بار میذاشت، کاش 10 بار میذاشت. باورتون نمی شه. از صبح فقط همون یه آهنگ تکرار می شد. تا کی؟ تا ساعت یک نصفه شب که من خوابیدم، این نهضت ادامه داشت!! اتفاقاً دیشب هم گذاشته بود. ساعت 3صبح! من دیگه شک کرده بودم که آیا این یارو عاشق این آهنگ ِ، یا آهنگ رو گذاشته برای من و خودش رفته مسافرت، یا اینکه این آهنگ رفته تو مغز من و دیگه خارج هم نمی شه؟!

راستی یه دفاعیاتی می خواستم از دانشگاه امیرکبیر بکنم، اما باشه برای بعد.