سلام بر عِلم دوستان.
یه مرکز دولتی در آلمان هستش به نام DAAD. آدرس اینترنتیش رو هم به دوستان دادم، چون مرجع اطلاع رسانی بسیار بسیار خوبی برای علاقه مندان به تحصیل در آلمان هستش. همین که اسمش رو تایپ کنید، به سایتش می رسین. صفحات انگلیسیش برای علاقه مندان خارجی عالیه.
همین مرکز هر سال 10 رشته فوق لیسانس رو به عنوان رشته های ممتاز سال انتخاب می کنه. البته از بین رشته های بین المللی، یعنی زبان درس، انگلیسی هستش. فایل پی دی اف رو اینجا ببینین.
مهمتر از لینکی که اینجا گذاشتم، خود سایت مرکز هستش.
از پیام ها و کامنت ها اینطور برداشت کردم که دوستان زیادی در مورد مسائل تحصیلی سؤال دارند. به هر حال من برای جوابگویی در خدمت هستم.
لطفاً حتی الامکان از طریق ایمیل تماس بگیرین. با کامنت و آفلاین و اس ام اس، سخت میشه توضیح داد.
بگذریم.
یک گِله ای که مدت هاست می خواستم از دوستان سابق هم دانشکده بکنم، این بود که چرا شما اینقدر از هم بی خبرید؟ چرا با هر کسی چت می کنم، می گه من از بقیه خبر ندارم؟ به خدا تازه یک سال گذشته!
من که این همه فاصله دارم، به طور همزمان حداقل با 20 نفر در تماس مستمر هستم. اطلاع دارم که هر کس چی کار می کنه، کی چه رتبه ای در کنکور آورده، کی کجا کار می کنه، کی رفته خارج، کی ازدواج کرده.
از شماها تعجب می کنم. یا جلوی من دارید تواضع می کنین، که بعید می دونم، یا واقعاً...
این رسمش نیست، 4 سال نون و نمک همدیگه رو خوردیم. اگه با 60 نفر همراه نشدیم، حداقل با 10 نفر که کاسه کوزه یکی بودیم.
پس چی شد؟ پس اون اشک های روز آخر چی شد؟ انگار خداحافظی جدی بود. اگر اینطور بود که می گفتین، تا ما هم تا تهش زار بزنیم، که دیدار آخر است...
از من به شما نصیحت، به عنوان بزرگتر دوره (البته بعد از آق بهنام)،
هیچی رفیق نمی شه.
خوب آخه اون اشکها هم واسه این بود که میدونستیم دیگه هیچی مثل قبل نمیمونه، نمی تونه بمونه.
می گم مگه کامنتیده بودی که می گی نیست؟
اون که آره، ظاهراً همین بوده.
نه، آخه من عادت دارم همه جا اسمم باشه، اونوقت اگه یه جا نباشه، تعجب می کنم.