هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی گیرد

دیروز یک برنامه ی مستند از تلویزیون تماشا می کردم، به نام از نازی ها تا ناسا (منظور حزب نازی آلمان بود).

داستان زندگی آقای فون براون بود، نابغه ی طراحی و تولید موشک در قرن بیستم، که از بچگی می گفت انسان می تواند به ماه برود، و در نهایت هم در رأس پروژه ی آپولو، آرمستراگ را به ماه فرستاد.

این یکی هم مثل بسیاری دانشمندان و اساتید دانشگاه های آمریکایی بعد از جنگ جهانی دوم سر از ایالات متحده درآورد. مثل انیشتین. اما یه تفاوت اساسی با انیشتین ها داشت، اون هم اینکه این آقا تا آخرین روز جنگ در خدمت ارتش آلمان بود، اون هم نه به عنوان یک سرباز بدبخت و از همه جا بی خبر، بلکه به عنوان عضو حزب نازی و مدیر برنامه موشکی ارتش هیتلر. 2000 مهندس زیر نظر این آدم در یک پایگاه مخفی در شمال آلمان کار می کردن. موشک هایی رو در اونجا ساختن که در ماه های پایانی جنگ لندن رو هدف گرفت، و این موشک ها تنها امید هیتلر شده بود. تکنولوژی ای بود که انحصاراً در اختیار آلمان بود. سلاحی بود که در چند روز ابتدایی حمله به لندن، هزاران کشته بر جای گذاشت، و استالین و چرچیل و روزولت، خواب داشتن چنین اسلحه ای رو می دیدن.

به هر حال نیروهای زمینی متفقین برلین رو گرفتن و انگار جنگ تمام شد. طبیعی ترین برخورد اینه که یکی یکی سران حزب نازی و ارتش رو بگیرن و محاکمه کنن. اتفاقاً آمریکایی ها چنین ادعایی هم دارند، با چند دادگاه تشریفاتی (که آدم های به دردنخور و بی سواد حزب رو محکوم می کردن و امثال کوانت رو تبرئه) و باز هم همون داستان عدالت و دموکراسی و... اما با فون براون و همکارانش برنامه ی دیگری داشتن، نه بازداشتی در کار بود و نه محاکمه ای. 120نفر دانشمند پایگاه موشکی رو یکراست فرستادن به آمریکا. اون هم نه برای زندان، فیلم های اون زمان رو نشون می داد که این آقایون هر روز مشغول آب تنی و آفتاب گرفتن بودن. بعدش هم ناسا تشکیل شد. بعد از چرخش گاگارین به دور زمین، روکم کنی شروع شد و کِنِدی از آزمایش های موشکی بازدید کرد و امکانات لازم رو در اختیار فون براون قرار داد. اتفاقاً ملاقات کندی و فون براون هم در فیلم بود.

و در تمام مدت هیچ کس حرفی از محاکمه نزد... حتی شواهدی نشون می ده که متفقین نام او رو هم مثل نام خیلی های دیگه در آرشیوهای ارتش آلمان از بین بردن.

یک فرمانده سابق آمریکا گفت که ما یک لیست از آدم های مورد نظرمون داشتیم، نیروهای شوروی هم یک لیست. اما فون براون نفر اول هر دو لیست بود!

از این داستان چند تا نتیجه می شه گرفت، اما اونی که من دنبالش بودم، این بود که عزیزان من! شعارهای آزادی و دموکراسی و حقوق بشر و حقوق زن و حقوق این و حقوق اون که خارجی ها برای ما می دن رو بریزید دور! اون ها دنبال منافع خودشون در بقیه کشورها می گردن. در عربستان سعودی زنان تقریباً حقوقی ندارن که بشه از حقوقشون دفاع کرد، اما تا به حال یک بار دولت آمریکا در این مورد حکومت خانواده ی سعودی رو تحت فشار گذاشته؟ در چین آزادی بیان وجود داره؟ در امارات متحده عربی، بیخ گوش خودمون، کارگران فقط حق مُردن دارن، آیا غربی ها حرفی به این شیخ های خوشگل می زنن؟

نه! واقعیت اینه که این شعارها ابزارهایی هستن که باهاش بزنن تو سر کشورهای دیگه، شاید هم ملت های دیگه، البته فقط اونایی که دوست صمیمی نیستن. مهمترین کاربردش هم برای جلب افکار عمومی داخلی است، یعنی افکار عمومی مردم غرب. که دشمنی رو توجیه کنن با اون، که جنگ های آینده رو از همین حالا توجیه کنن، و چه جایی بهتر از خاورمیانه برای جنگیدن و فتح کردن؟ چرا کسی برای ایجاد آزادی و دموکراسی به خودش زحمت رفتن به کره ی شمالی رو نمی ده؟ مگه مردم اونجا آدم نیستن؟ مگه آزادی نمی خوان؟  ای بابا، کی حوصله داره بره اونجا، آب و هوای سرد و خشک، زیرِزمین هم مثل روی زمین، خالی از منابع طبیعی.

واقعیت اینه که جنگ هم یک بیزینس بزرگه. و اگر سود هر دوی تولید کننده و مصرف کننده ی اسلحه مهم باشه، باید محل جنگ رو درست انتخاب کرد. حتماً یادم باشه در مورد منابع زیرزمینی خاورمیانه یک بار مفصل بنویسم.

این بود آخرین تئوری های سیاسی بنده، که یحتمل بیشتر شما هم نمی پسندین و سری تکون می دین و می گین این یارو هم شکمش سیره، نشسته تو یه جزیره ی امن، اونوقت داره از غربی ها انتقاد می کنه...