سلام دوستان.
راستش دیشب می خواستم آپ کنم و دوباره بر مواضع وطن دوستانه ی خودم در مورد تیم ملی تأکید کنم، باز هم اینکه چرا باید به جام جهانی صعود کنیم و برامون فرقی نداشته باشه رئیس جمهور کی باشه و رئیس سازمان کی باشه و رئیس فدراسیون کی باشه و مربی کی باشه و بازیکنان کدوم ها باشن... اما هم من از آپ کردن ِ دیشب موندم و هم تیم ملی در بازی امروز.
همه حق داریم که از نتیجه ی بازی عصبانی باشیم، اما خب چاره چیه. آدم باید جنبه ی شکست رو هم داشته باشه (گر چه ما زیاد هم پیروزی نداشتیم که بگیم جنبه ی پیروزی رو داشتیم یا نه!).
هر شکست درس های مهمی داره، به خصوص برای مربیان.
برای رسیدن به جام جهانی هنوز هم فرصت کمی باقی مونده. حالا هر حکمی هم که فردا صبح از بالا برسه (که مربی بمونه یا بره)، امیدوار بودن لذت بخش تر از پذیرش شکست ِ.
شاید هم قسمت این بود که سیاست زده ترین تیم ملی فوتبال ایران، به جام جهانی صعود نکنه، تا دیگه هیچ سیاست مداری دخیلش رو به تیم ملی گره نزنه. این هم یک درس برای آنان.
بگذریم...
چند شب پیش با یکی از دوستان چت کردم که باز هم فرصت زیادی برای صحبت نداشتم و عذرخواهی کردم. به این فکر افتادم که وقتی هنوز ترم تحصیلی تموم نشده بود، چقدر زیادتر از این با دوستانم در تهران چت می کردم (و حال می کردم...) اما حالا که مثلاً در تعطیلات هستم، اونقدر سرم شلوغه که کمتر برای کارهای شخصی وقتی باقی می مونه. انگار دوره ی امتحانات لذت بخش تر از شرایط فعلی بود.
و این واقعیت وحشتناک که می گن دوره ی دانشجویی، بهترین دوران زندگی ِ و از وقتی بریم سرِ کار، دیگه کمتر از زندگی لذت خواهیم برد...
ای کاش که تموم نشه دوره ی دانشجویی.
قبول ندارم هر انکه از دیده رود از دل هم برود .
سلام احمد. عیدت مبارک، خیلی. من نبودم، سفر بودم. ایشالا سال خوبی باشه. شنیدم دنبال زن می گردی، ایشالا یه خوبشو امسال پیدا کنی، خوشگل آفتاب مهتاب ندیده باشه، نجیب و پاکدامن و فرمانبر و اینا :)
وقتی هم که از سر کار میام خونه، خرید ها رو از دستم بگیره...
سال نو مبارک. بازم سر حرفم در مورد تیم ملی هستمُ حمایت محض رو قبول ندارمُ قراره برا برکناری دایی شام بدم جات خالی...
از کی تا حالا دست و دلباز شدی؟!